Enschede-Stad.nl

Wat mij betreft mag de kunst van Enschedese bodem wel wat meer aandacht krijgen. Oude kunst, maar ook de moderne kunst.

Als aanzet maar wat werk van Bruna (waarover dus ook een tentoonstelling bij Textielmuseum Jannink is).


de Brulfteneugers, 1868
olieverf op doek, 82 x 100 cm. sign.l.o.
Het tafereel stelt voor de mondelinge uitnodiging voor een bruiloft door 2 "brulfteneugers" (nodigers), van wie er een de berijmde tekst van de uitnodiging voorleest. De "neugers" droegen hun beste pak, een versierde hoed en een goastok met kleurige linten. Het tafereel is gesitueerd in het woongedeelte van een "los hoes".
Gerestaureerd in 2003 op kosten van dhr. J. Morsink, Enschede


winterlanschap, ongedateerd
Olieverf op doek, 54 x 66 cm, sign. l.o.
Bosrand met verscholen boerderijtje en schuur. Uitzicht op een laagvlakte; het is niet te herleiden of het hier om een Twents landschap gaat. Wellicht is dit tafereel gesitueerd in de buurt van Deventer.
Gerestaureerd in 2003 dankzij financiële bijdragen van Fondation Jordaan van Heek, Roelvinkfonds, Juulkesfonds, stichting Edwina van Heek en de provincie Overijssel.


moeder en dochter met verstelwerk, edit: 1880
olieverf op paneel, 45 x 32 cm., sign. l.o.
Moeder en dochter zijn afgebeeld in een eenvoudig interieur, zittend aan een Hollandse klaptafel. Ook hun kleding is eenvoudig; in plaats van een geplooide muts draagt de moeder een vastgespelde doek over haar werkmutsje.
In 2003 gerestaureerd door en op kosten van Aalbers & Israëls restauratie-atelier, Hengelo.


portret Aaltjen Stevens, 1884
pasteltekening op fotografische ondergrond, achthoekig in ovale lijst, 65 x 50 cm., sign.r.o.
Aaltjen Stevens (1806-1865) was de echtgenote van Berend ten Cate (zie pendant). Dit portret is na haar dood gemaakt aan de hand van een portretfoto. De afgebeelde muts is een voorloper van de bekende latere Twentse knipmuts.

De delen 2 en 3 van deze serie (dit is deel 1), die door het Van Deinse instituut online zijn geplaatst, zijn vanaf hier te bekijken.

Volgens mij is het een erg mooie tentoonstelling. Het lijkt trouwens dat de schilderijen tot voorkort in een erg slechte staat verkeerden, bijna allen zijn in 2002 of 2003 gerestaureerd.

Ik neem aan dat de 3e uit 1880 komt.

Het onlieflijke stadje E. Willem Brakman en Enschede
Een bloemlezing Samengesteld door Gerrit Jan Kleinrensink

De speciale uitgave verscheen ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van Broekhuis bv te Enschede

Boekhandel Broekhuis Hengelo, Enschede en Almelo 1999 ISBN: 90.70162.87

Voor € 4,50 bij Broekhuis (net als want andere leuke 'gedenkboekjes' van Broekhuis, voor weinig geld)

Dat is een heel leuk boekje idd. Heb het eens uit de UB geleend.

Ter ere van het verschijnen van Verzamelde Liedjes & Gedichten van Willem Wilmink komt de groep Quasimodo zaterdagmiddag 20 november van 14 uur tot 17 uur optreden in de winkel. Quasimodo was de vaste begeleidingsband bij de optredens van Willem Wilmink en brengt feestelijke en ontroerende liedjes van de schrijver ten gehore. Een bijzonder optreden waar jong en oud van zal genieten!

Willem Wilmink, overleden in 2003, liet een oeuvre na dat tientallen jaren kinderen en volwassenen heeft ontroerd en geënthousiasmeerd: verhalen, liedjes en toneelstukken, bloemlezingen, vertalingen en gedichten.

Willem Wilmink is niet alleen van groot belang geweest voor de Nederlandse (jeugd)literatuur, ook de televisie, het cabaret en het Nederlandse lied hebben van zijn talenten geprofiteerd.

Iedereen kent wel iets van zijn werk: ’Hilversum III’, gezongen door Herman van Veen, ’Deze vuist op deze vuist’ van kinderheld Ome Willem, ’De oude school’ en ’Frekie’ zijn voorbeelden die in ons collectieve geheugen gegrift staan. Maar ook op de televisie, in De Stratemakeropzeeshow, J.J. de Bom, voorheen de Kindervriend, Het Klokhuis en Sesamstraat , waren zijn teksten te horen.

In 1986 en 1995 verschenen er al eens verzamelingen van zijn poëzie, maar nu is het tijd voor een complete editie van al Wilminks liedjes en gedichten. Verzamelde liedjes en gedichten zijn bestemd voor jong en oud!

Prijs: € 49.95 (twee bundels).

Allereerst: Willem Wilmink is k*t. Inhoudelijk natuurlijk heel erg goed, maar een verschrikkelijk design doet 't de das om. Heel erg zonde, een simpel ribbel-kartonnen kaftje houdt de twee bundels bij elkaar, waarbij nogal een 'kleurcontrast' is gebruikt. Ook jammer dat de bundels zelf paparbackjes zijn. "Nee, er zijn geen luxe exemplaren." Eeuwig zonde.... jammer van 't geld.

Vrijdag in onze krant
Cremer Museum flinke stap dichterbij
ENSCHEDE - Het Enschedese college steekt 500.000 euro in het toekomstige Cremer Museum. Deze eerste stap moet potentiële sponsors en founders over de streep trekken om flink in de buidel te tasten. De totale bouwkosten bedragen naar schatting 1,2 miljoen euro. Het museum wordt een prominent gebouw op de kop van het toekomstige cultuurcluster in de wijk Roombeek met een souterrain en twee bouwlagen (totaal 600 vierkante meter).

Iemand hier nog 'n mening over? Ik wist niet eens dat het zou komen (excuus), maar ik ben bang dat zo'n museum gedoemd is te mislukken, als het enkel om Cremer gaat draaien.

Van Wilmink: ik heb er net ook naar staan kijken. Inderdaad een teleurstellende uitgave. Ziet er erg goedkoop uit.
Dat Jan Cremermuseum zal een centrum voor moderne kunst worden, niet slechts een Cremer museum dus.

Komt wa goad.

Jan Cremer, schilderende rebel van 65
Door Evelien Baks

Jan Cremer wordt 65. De rebel van weleer wordt door zijn uitgever geëerd met de publicatie van ‘Brieven 1956-1996’ en toont in Rotterdam een overzicht van zijn leven als duizendpoot.

Hij gaat voor de 120. Moet kunnen met dat lijf. Hij leeft gezond, haalt alleen stevig door na een lange periode van werken. Nee, hij mag dan 65 worden, er zijn nog zoveel dingen te doen... Mooiere schilderijen maken bijvoorbeeld, betere boeken schrijven. En ‘Ik Jan Cremer 3’ moet er ook nog komen.

In een vraaggesprek met HP/De Tijd onlangs maakte Jan Cremer korte metten met het idee dat hij als kersverse bejaarde rustig onkruid zou kunnen gaan wieden in zijn knollentuin. ‘Ik heb nog steeds het idee dat ik moet gaan beginnen’, aldus een nog immer ambitieus schrijver en beeldend kunstenaar.

Woensdag 20 april werd Jan Cremer 65 jaar. Een mijlpaal in een bewogen leven, dat wat hem betreft dus nog een halve eeuw door kan gaan. Ter gelegenheid van zijn verjaardag verscheen gisteren bij zijn uitgeverij De Bezige Bij het duizend pagina’s dikke ‘Brieven 1956-1996’.

Voor de enige officiële tentoonstelling, ‘Cremer’ in de Rotterdamse galerie Animaux selecteerde Cremer zelf tegen de honderd werken. Tulpenvelden, Chinese landschappen, korenvelden, de Provence: al zijn favoriete onderwerpen. Zelfportretten, grote doeken, etsen, litho’s, kleurenfoto’s en een enkele vaas. En ze zijn te koop.

Jan Cremer werd in 1940 in Enschede geboren uit het huwelijk van een elektrotechnisch ingenieur en reiziger en een Hongaarse, die had gestudeerd aan het conservatorium in Boedapest. Zijn vader overleed twee jaar later en Cremer groeide alleen op bij zijn moeder. Hij werd zetter, drukker en reclameschilder. Ging studeren aan de kunstacademie en sloeg mede op advies van zijn moeder zijn vleugels buiten Enschede uit.

Cremer groeide uit tot een schilderende rebel, een vrije vogel, die de aandacht wist te trekken. Met motoren, sportauto’s en vrouwen. Met provocerende uitspraken (‘De enige bestseller, dat ben ik’) en gedrag waarmee het literaire establishment van toen amper raad wist.

Zelden zal een boek zoveel ophef hebben veroorzaakt als zijn ‘Ik Jan Cremer’ in 1964. Het werd het meest spraakmakende boek dat De Bezige Bij ooit heeft uitgegeven. Hij beschreef seks met alle woorden die hij daarvoor nodig had. In zijn boek werd geneukt, gezopen, genaaid, gescheten. Vuil kreeg hij over zich heen, maar ondertussen verslond heel Nederland zijn boek, al dan niet stiekem.

De stoere jongen in spijkerpak vluchtte naar Londen en van daaruit naar Amerika, waar een vertaling van zijn boek verscheen. Hij kwam er in contact met mensen als Andy Warhol, Roy Lichtenstein en Willem de Kooning. Hij maakte een platenhoes voor Bob Dylan, werd gesignaleerd met Jayne Mansfield en genoot van het leven in het Chelsea Hotel waar zijn uitgever hem had geïnstalleerd.


De vrije vogel verplaatste zich in de jaren daarna van continent naar continent. Precies zoals hij ook nu leeft. Cremer woont afwisselend in Parijs, New York, Londen en Amsterdam. Dan weer schrijft hij, dan weer schildert hij. Hij is een duizendpoot. Schrijft reportages, doet columns, maakt vazen, schildert, creëert monumenten, fotografeert.

Met Parijs maakte de jonge Cremer al medio jaren vijftig kennis. Hij studeerde er aan de kunstacademie, kreeg er les van Zadkine. In de Franse hoofdstad trof hij ook Karel Appel en Corneille. In ’58 kreeg Jan Cremer zijn eerste tentoonstelling in Den Haag: ‘Peinture Barbarisme’. ‘Ik sodemieter verf op een doek, ik druip, spat, sla, schop, ik vecht met verf en soms win ik’, zo meldde de achttienjarige barbarist.

De lijst met tentoonstellingen sindsdien is lang. Een paar honderd solo- en groepstentoonstellingen. De lijst met publicaties ook. En in de tussentijd duikt Jan Cremer dan weer hier op, dan weer daar, maar sinds 1990 is hij voornamelijk bezig als beeldend kunstenaar. En de pr, daar zorgt-ie zelf wel voor. In HP/De tijd: ‘Ik ben mijn eigen reclamebureau, want niemand doet het voor je. Ik weet ongeveer wat de mensen aanspreekt.’

‘Cremer’: van 16 april tot 16 juni in galerie Animaux, Rotterdam. http://www.animaux.nl

bron: uit de tubantia

Voor de geinteresseerden, vanavond is Jan Cremer te gast bij Barend & van Dorp op RTL4 rond de klok van 23uur.

Rond de klok van 25 minuten na half elf.  ;)

En? Zei onze Jantje nog iets interessants?  :?

Willem Wilmink krijgt eigen trein

HENGELO - De in 2003 overleden dichter en tekstschrijver Willem Wilmink is de eerste Twentenaar wiens naam binnenkort op een trein van Syntus prijkt. De handtekening en foto's met een levensbeschrijving komen op en in de Lint 41, die dagelijks tussen Oldenzaal en Zutphen rijdt en Hengelo, Delden en Goor aandoet. De onthulling is vrijdag 10 juni.
Bron: TCTubantia

Leuk, maar of je er nou blij mee moet zijn...

Waarom niet op en in een ICM!  :head:
Zoiets als de Mendini-ICM.  :)

schaapje_martin schreef:Waarom niet op en in een ICM!  :head:
Zoiets als de Mendini-ICM.  :)

Omdat NSR geen namen van mensen op treinen zet.

Kunstenaars tonen werk in ‘huiskamer van de stad’

ENSCHEDE - Wat later in het jaar wordt in het Stadskantoor aan de Hengelosestraat de mammoet die in Het Nieuwe Museum in Roombeek komt te staan aan het volk getoond.

Maar eerst is het de beurt aan achttien kunstenaars om er hun werk te exposeren. De grote hal van het Stadskantoor is vanaf vrijdag twee weken lang gevuld met schilderijen, foto’s, objecten en videopresentaties. Klanten van de gemeente die even moeten wachten, hoeven zich dus niet te vervelen. Achttien kunstenaars die atelierruimte huren via de Stichting Ateliers De Werkhaven (waar behalve De Werkhaven aan de Borstelweg ook de Minkmaatateliers aan de Minkmaatstraat onder vallen) houden voor het eerst een groepsexpositie in het Stadskantoor. Het ‘glazen huis’ van de gemeente moet volgens sommigen dan ook uitgroeien tot ‘de huiskamer van de stad’.

Naast individuele kunstenaars is op de expositie ook werk te zien van het kunstenaarsinitiatief Cultuur en Media Twente (CMT). De tentoonstelling wordt vrijdagmiddag geopend door Gerard Jutten en is op werkdagen te bekijken tussen 9 en 17 uur. Aansluitend op de tentoonstelling staat in De Werkhaven en bij Minkmaatateliers op 4 en 5 juni een open atelierweekend op het programma.
Bron: TCTubantia

Kan die mammoet niet direct komen?

Ik vond deze afbeelding van onze mooie stad in een Japanse gallery.

Met een reuzenrad erbij.  :)

Openbaar vervoerbedrijf Syntus heeft zaterdagochtend de trein 'Willem Wilmink' in gebruik genomen. De weduwe van Wilmink en haar kleinzoon hebben de naam van de schrijver op de trein onthuld. In de trein hangen portretten en een biografie van de in 2003 overleden schrijver. Jammer is natuurlijk dat deze trein dus nooit aankomt/vertrekt in de geboortestad van Wilmink. Immers, de laatste periode van zijn leven woonde hij weer in zijn geboortestad Enschede, in de Javastraat. De stad waarover hij in het gedicht Textielstad schreef:

   Het is het eindpunt van de trein, bijna geen mens hoeft er te zijn, bijna geen hond gaat zover mee: Enschede.

Het is dat de Lint niet naar Enske rijdt.

Hopelijk komt 'ie een keer langs voor 'n wasbeurt.  :okay: