Lokale kwaliteitsondernemers

[Verstijnen]

Zo heeft iedereen zijn ervaring, ik niks dan positiefs.

Gelukkig!
Maar soms mag je ook vervelende ervaringen delen. Ik ben er een aantal jaren geleden voor het laatst geweest en toen werd mij door een oude man, en blijkbaar vaste klant, geld geboden om mee te gaan naar zijn huis. De eigenaar van de broodjeszaak vond dit allemaal heel lachwekkend (hij zat er naast aan tafel).

[Arie]

Zo vader, zo zoon bij Schuring Naaimachines
Gepubliceerd: Donderdag 24 januari 2019

Zo vader, zo zoon bij Schuring Naaimachines
Wie in de jaren 50, 60 van de vorige eeuw een gezinnetje wilde stichten, had om te beginnen een naaimachine nodig. Daarom had Enschede een stuk of vijf naaimachinewinkels.

Pfaff zat aan de Kalanderstraat, in het pand waar zich later slager Freddie de Leeuw vestigde en nog later opticien Fielmann. Deze winkel kreeg in 1961 een nieuwe filiaalhouder: Harry Schuring uit Den Bosch. Volgens zijn zoon Michel (49), de tegenwoordige eigenaar van Schuring Naaimachines, ging daaraan een reeks aan toevalligheden vooraf.

Technisch
Zijn vader was niet bepaald een gedoodverfde naaimachineman, maar wel uitermate technisch. Een Brabander die op z’n 13de kappersleerling werd en op z’n 16de loopjongen bij de importeur van Pfaff huishoud en industriële naaimachines.

De loopjongen viel op omdat hij in de pauzes aan zijn conditie werkte. Liep de trappen in pittig tempo op en neer. Zo’n energieke jongeling moesten ze maar eens een opleiding tot zelfstandig monteur aanbieden, was de filosofie.

Noodtempo
En zo kreeg Harry Schuring een opleiding van twee maanden bij de Pfaff-fabriek in Duitsland, waarna hij als monteur aan de slag kon. Ook daarin ontwikkelde hij zich in een noodtempo. Met als gevolg dat ze hem de vrijgekomen baan aanboden van filiaalhouder van de Pfaff-winkel in Enschede.

Hong Kong
Zijn zoon moest nog geboren worden, maar hij kent de verhalen. Dat zijn vader eerst een kamer huurde van de eigenaar van Chinees restaurant Hong Kong. En dat hij in een half jaar 10 kilo aankwam, doordat hij elke dag bij zijn huisbaas ging eten.

Pfaff
Het waren zware tijden: overdag de winkel draaiende houden, naaimachines verkopen en repareren, en ’s avonds adressen in Twente af om klanten te vinden die interesse in het product hadden getoond doordat ze een bonnetje in De Margriet hadden ingevuld. Toch lukte het en in 1969 nam Harry Schuring de winkel over en liet de naam Pfaff vallen. Zijn eigen naam kwam op de gevel.

Militaire dienst
In 1976 verhuisde de winkel naar de Beltstraat en bijna twintig jaar daarna naar de Korte Hengelosestraat. Toen zoon Michel in 1991 uit militaire dienst kwam en niet goed wist wat te doen, vroeg zijn vader hem de naaimachinehandel te proberen. Twee jaar later deed Harry Schuring de zaak over aan zijn zoon. Hij bleef hem lange tijd op de achtergrond ondersteunen.

Prijzen
Anno 2019 zit Schuring een jaar of acht in een veel groter pand aan de overkant van de straat, met een enorme collectie naaimachines, variërend in prijs van een kleine 200 tot 13.000 euro. Met een uitgebreider assortiment fournituren, met workshopruimtes. Want er worden nu ook technische cursussen gegeven op het gebied van naaien.

Michel Schuring is manager, maar zelf spreekt hij van manusje-van-alles. Hij verkoopt, repareert en organiseert. En als er koffie moet komen, draait hij ook daar zijn hand niet voor om.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Annina Romita
bron: http://enschede.1twente.nl/zo-vader-zo- ... em?1118101

[Arie]

De winkel van Pfaff vroeger op onderstaande foto links aan de Kalanderstraat.

[Arie]

Nog een foto van de Kalanderstraat met naaimachinewinkel Pfaff van Schuring. Foto 1967

[Veteraan]

Ik begon al te Googelen naar Camoungshop , want ik dacht `Heb ik dat vroeger niet meegekregen? Werd ik daar vandaan gehouden? Dat moet toch wel iets bijzonders zijn geweest dat ik dat niet mocht weten .....


Sorry Arie, plagerij!

[Arie]

Ik begon al te Googelen naar Camoungshop , want ik dacht `Heb ik dat vroeger niet meegekregen? Werd ik daar vandaan gehouden? Dat moet toch wel iets bijzonders zijn geweest dat ik dat niet mocht weten .....


Sorry Arie, plagerij!

Ja mijn tikfouten worden steeds erger. Ik probeer het nog steeds zonder bril. Moet ik toch niet meer doen.

[Veteraan]

IJdelheid....het geeft je meer en meer moeite.
Bril opzetten, eventueel een nieuwe kiezen die ook bij de computer je leven opfleurt.

[Arie]

IJdelheid....het geeft je meer en meer moeite.
Bril opzetten, eventueel een nieuwe kiezen die ook bij de computer je leven opfleurt.

Ik denk dat ik dan een dubbele bril nodig heb. Vanuit uit mijn leesbril zie ik wel het toetsenbord maar dan niet het computerscherm.

[Veteraan]

Daar weten de opticiens wel een oplossing voor.

[enschedeinansichten]

Ik heb zo'n bril onder lezen en dichtbij midden computer en boven niets.

[enschedeinansichten]

Slijperij van der Meer Blekerstraat.

[Arie]

Slijperij van der Meer Blekerstraat.van der meer 2.JPGvan der meer.jpg

Blekerstraat 18 Firma H. van der Meer & Zn. Fijnslijperij uithangbord

[Arie]

Slagerij Lohman in Enschede is plastic zat: ‘Het is te gek voor woorden’
Gepubliceerd: Donderdag 31 januari 2019

VIDEO | Slagerij Lohman in Enschede is plastic zat: ‘Het is te gek voor woorden’ zie: http://enschede.1twente.nl/video-%7c-sl ... em?1119077
Ze zijn er helemaal klaar mee: plastic verpakkingen. Slagerij Lohman in Enschede wil er aan het eind van het jaar van af zijn. „Drie verpakkingen voor één stukje vlees, eigenlijk is het te gek voor woorden.” De slagerij werkt daarom met nieuwe, papieren verpakkingen en herbruikbare bakjes.

Op de muur van de slagerij in Winkelcentrum Deppenbroek hangt een zwart-witfoto van het bedrijf zoals het er 75 jaar geleden uitzag. In beeld zijn de vader en moeder van Lohman. „Het lijkt misschien een gewone, oude foto. Maar als je eens beter kijkt, wat valt je dan op?”, vraagt eigenaar Jos Lohman (64). Hij runt de zaak samen met zijn vrouw Fia en dochter Monique.

„Juist, ja! Mijn moeder verpakt het vlees op de weegschaal in papier. Moet je nagaan, dat was destijds de standaard.” De foto van zijn ouders deed Lohman beseffen dat de plastic verpakkingen van tegenwoordig totaal overbodig zijn. „Een plastic bakje, met daaromheen een plastic zakje én een papieren zakje om één stukje vlees te verpakken, eigenlijk is het te gek voor woorden.”

Schrik
Naast de oude foto was ook een ontdekking tijdens een fietstocht aanleiding voor het initiatief van Lohman. Hij fietste met zijn vrouw richting Losser toen hij een plastic tas in de sloot zagen liggen. Tot zijn schrik was het een draagtasje met het logo van zijn slagerij. „Toen ik mijn eigen tasje zag liggen, realiseerde ik me dat we verkeerd bezig zijn. We zijn de boel aan het verzieken. Het is schandalig wat er aan plastic en rotzooi op straat ligt.”

De slager deelde stevige tassen uit aan zijn klanten, met het dringende verzoek de tas in het vervolg bij elk bezoek mee te nemen. Het bleek een succesvolle actie: daar waar hij voorheen dozen vol plastic zakjes uitdeelde, zijn het er nu niet meer dan tien per maand.

Speciaal papier
Dat het vervangen van de wegwerptasjes slechts de simpele oplossing was voor een klein onderdeel van het gehele probleem, wist Lohman maar al te goed. Niet voor niets benaderde hij Weidelco, een groothandelaar in Beetgum. Het Friese bedrijf ontwikkelde speciaal papier waarmee Lohman zijn vlees kan verpakken.

Hij hoeft zijn producten sinds twee weken niet meer met drie materialen te beschermen, maar kan het nu af met één velletje papier. Het papier beschikt over een dun, plastic laagje - dat wel - waarmee voorkomen wordt dat het vleesvocht door de verpakking lekt. De klant kan het laagje plastic gemakkelijk van het papier verwijderen, zodat het gescheiden bij het afval kan.

Samen
Naast de nieuwe, papieren verpakking introduceerde de slagerij herbruikbare bakjes voor kant-en- klaarmaaltijden. De bakjes kunnen in de koelkast, diepvries, oven, magnetron en vaatwasser. Wil de consument een nieuwe maaltijd, dan is het de bedoeling dat hetzelfde bakje meegenomen wordt naar de winkel.
„Klanten zullen ook een steentje moeten bijdragen. We moeten het samen doen”, zegt dochter Monique (35).

Suikerrietbladeren
Het familiebedrijf kijkt naar verdere mogelijkheden om 'plasticvrij' te worden. Zo onderzoekt Lohman of composteerbare bakjes van suikerrietbladeren geschikt zijn voor het verpakken van zijn producten. De groene bakjes zijn volgens de slager het perfecte alternatief voor klanten die hun herbruikbare bakje niet willen of kunnen meenemen.

Inspiratie
Lohman hoopt een inspiratiebron te zijn voor andere slagerijen en verszaken die een slag kunnen maken op het gebied van milieubewustheid. „Laten we het anders doen. Net als 75 jaar geleden.”

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Reinier van Willigen
bron: http://enschede.1twente.nl/video-%7c-sl ... em?1119077

[Arie]

Slagerij Busscher bij Lonneker gaat voor een eerlijk stuk vlees
Gepubliceerd: Vrijdag 15 februari 2019

Slagerij Busscher bij Lonneker gaat voor een eerlijk stuk vlees
Je hebt ook slagerswinkels waar de niet-vegetariër aanvankelijk langs zou lopen. Ware het niet dat hij of zij, geïnspireerd door het al dan niet wervende uithangbord en/of etalage, denkt: ach ja, ik kon wel eens vlees kopen. Of worst.

Zo'n winkel is Busscher bepaald niet. Busscher moet het niet hebben van passanten, want die komen gewoon niet naar een slagerij die zich diep in het buitengebied van Enschede bevindt. Het is een onverwachte plek voor een winkel. Midden in de landerijen, ergens tussen Lonneker en Oldenzaal, bevindt zich al sinds Herman Busscher er in 1931 mee begon, een slagerij. Aanvankelijk was het een afgetimmerd deel van de boerderij. Herman was agrariër en hield melkkoeien en varkens. Als er wat geslacht moest worden, dan deed Herman dat zelf. Het vlees dat niet met paard en wagen bij de klanten werd langsgebracht, werd in eigen slagerij verkocht.

Van kinds af aan
Een goede formule. Het vlees dat er werd verkocht hadden de klanten immers eerder zelf in het weiland zien scharrelen. Zijn zoons Gerrit en Herman namen de winkel en de boerderij ergens in de jaren 50, 60 over. Kleinzoon Ivo weet niet precies wanneer. Hij is slager, geen historicus. Maar wel weet hij dat hij de zaak inrolde toen zijn oom Herman in 1991 overleed.

Als kind heeft hij wel geholpen in de zaak. Maar omdat geen van zijn broers en zussen trek had in het slagersbestaan, was hij uiteindelijk de gedoodverfde opvolger. Samen met zijn vrouw Wendy staat hij aan het roer.

De roodbonte en zwart-witte koeien van weleer hebben inmiddels al jaren geleden plaatsgemaakt voor het Franse koeienras blonde d'aquitaine. Een soort rund waarbij je de melk kunt vergeten, maar dat vlees met bijzondere eigenschappen oplevert: malsheid, weinig vet, fijne vleesdraad en cholesterolarm. Zelf slachten doet Ivo Busschers niet. Eens per week brengt hij zelf een koe naar de slachterij. Zelf staat hij vervolgens in voor de verwerking. Het zijn geen lichte beestjes. Van de week bracht hij een 530 kilo wegend rund weg.

Eigen kweek
Alleen het rundvlees van Busscher is van eigen kweek. Het varkens- en kippenvlees koopt hij in, maar niet voor hij zich ervan heeft vergewist dat het om beesten gaat die gescharreld hebben.

Wie de slagerij binnenloopt ziet een winkel met een toonbank en vitrines zoals je ze ook in winkelstraten treft. Naast het vlees en vleeswarenassortiment bestaat het uit verse hamburgers, salades, stamppotten en soepen. Het hele pakket. Passanten zijn er niet, maar de zaken gaan goed. Zo goed dat Ivo en zijn vrouw sinds begin dit jaar slagerij Luijerink in Losser hebben overgenomen. Ivo heeft de buiten de stad gelegen locatie nooit als een probleem ervaren. "De mensen weten ons te vinden. Ook voor catering of barbecues."

Parkeerproblemen kennen ze niet aan de Landweerweg. Wie er behoefte aan heeft, kan tijdens het bezoek aan de winkel de autosleutels nog in het contact laten zitten ook.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Annina Romita
bron: http://enschede.1twente.nl/slagerij-bus ... em?1121210

[Arie]

Landweerweg 49 Slagerij Busscher

[Arie]

Kapsalon Weltevreden uit Enschede is geknipt voor het vak
Gepubliceerd: Donderdag 21 februari 2019

Kapsalon Weltevreden uit Enschede is geknipt voor het vak
Weltevreden is zo’n buurtkapper waarvan de buitenstaander al gauw denkt aan een zelfbedachte naam met een soort ingebouwde ‘succesformule’. Maar je hoeft maar even rond te kijken in de pas verbouwde zaak of je ziet een certificaat aan de muur hangen met daarop de dagtekening 17 maart 1924. Het is een ingelijst diploma van ‘Monsieur Herman Weltevreden’ die op 19-jarige leeftijd met succes zijn kappersexamen had volbracht.

Weltevreden is de naam van een kappersgeslacht. Grootvader begon in 1931 in de winkel onder zijn woonhuis aan de Roomweg een kapperszaak. Dat ging lang goed, tot Grolsch meer parkeerruimte wilde. Een heel rijtje huizen en winkels moest daarvoor tegen de vlakte, waaronder kapper Weltevreden. Op steenworp afstand aan de andere kant van de Deurningerstraat waren twee panden vrij. Zoon Frits die de zaak inmiddels had overgenomen had zijn zinnen gezet op Walhofstraat 64. Maar dat vond grootvader te groot. Nummer 20, dat was mooi zat. Ze waren nog maar net gevestigd in het nieuwe onderkomen of er waren ook huurders voor nummer 64. Die begonnen daar kapsalon Carré.

Familie
Frits’ dochter Sandra kwam in 1981 in de zaak. Ze had lang getwijfeld of ze dat wel wilde. Als klein meisje had ze bij opa Herman krulspelden in het haar gedraaid, waarbij hij steevast in slaap viel. Maar misschien moest ze wel heel iets anders doen. Goed, dan blijkt dat ook kappersbloed stroomt waar het niet gaan kan. De hele familie is zo’n beetje geknipt voor het kappersvak. Herry Weltevreden, de broer van haar vader was kapper te Varsseveld. En haar tante Kunny had een kapsalon in Hengelo. Het kwam erop neer dat ze de zaak van haar vader in 1981 overnam. Haar broer Edwin wilde ook het kappersvak in, maar die begon liever een zaak in de binnenstad: Capelli Kappers aan de Noorderhagen.

Dat Sandra op korfbal Peter Klein was tegengekomen met wie het buitengewoon goed klikte, dat trof goed. Door met hem te trouwen was ze van haar achternaam af. Op de winkelruit geen probleem, maar ze heeft het nooit erg leuk gevonden zelf die naam te dragen. Het kappersvirus bleek besmettelijk, want Peter Klein die aanvankelijk nog niet wist hoe hij zijn arbeidzame leven zou invullen werd ook kapper.

Kappersechtpaar
Samen met kapster Joyce vormen ze de ‘bemanning’ van kapsalon Weltevreden aan de Walhofstraat 64. Want inderdaad, het pand dat ooit al naar vader Frits had gelonkt kwam vrij. En precies op tijd ook, want door de vuurwerkramp in 2000 had het pand op nummer 20 zodanige schade opgelopen dat uitgekeken moest worden naar een andere plek.

Eén van de kenmerken van een kappersechtpaar is dat ze zelf nooit naar de kapper hoeven. Ze knippen elkaar. Waarbij Sandra opmerkt dat het voor haar steeds gemakkelijker wordt, gezien de gestaag oprukkende haargrens van haar man. En Peter laat weten dat zijn vrouw zijn moeilijkste klant is. Maar dat moet natuurlijk niet worden opgeschreven...

W.O.G. - Wegens Omstandigheden Geopend. Een serie verhalen over bijzondere Enschedese winkels met bijzondere Enschedeërs. Vandaag Kapsalon Weltevreden, Walhofstraat 64, 7522 BM Enschede

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Annina Romita
bron: http://enschede.1twente.nl/kapsalon-wel ... em?1121966

[Arie]

Reumerschoolstraat hoek Roomweg Links kapper Weltevreden

[Arie]

Walhofstraat 64a hoek Kottendijk kapsalon Weltevreden

[hans]

mooie foto van de reumerschoolstraat , lang een van mij favoriete afkortingen !

[Arie]

Wim ter Riet: langstzittende Enschedese eigenaar van een vakgarage
Gepubliceerd: Vrijdag 01 maart 2019

Wim ter Riet: langstzittende Enschedese eigenaar van een vakgarage
Omdat hij nog geen 21 jaar oud was, had hij een zogenaamde handlichting van de rechter nodig. Die kreeg Wim ter Riet en zo kon hij in 1967 Garage Ter Riet beginnen aan de Esstraat. Met 3000 gulden spaargeld en zeven onderbroeken die zijn vrouw als voormalig chef bij Peek & Cloppenburg inbracht.

Omdat hij nog geen 21 jaar oud was, had hij een zogenaamde handlichting van de rechter nodig. Die kreeg Wim ter Riet en zo kon hij in 1967 Garage Ter Riet beginnen aan de Esstraat. Met 3000 gulden spaargeld en zeven onderbroeken die zijn vrouw als voormalig chef bij Peek & Cloppenburg inbracht.

Hij rolde als vanzelf de autowereld in. Zijn vader Willem zijn oom Gerrit runden samen sinds 1953 het touringcarbedrijf Gebroeders Ter Riet. En hij was als kind niet bij die bussen weg te slaan. Toen hij twaalf jaar oud was verplaatste hij die voertuigen al bij het bedrijf aan de Kottendijk. Hij mocht ze op de juiste plekken klaarzetten voor vertrek. Keren, inparkeren hij deed het moeiteloos. In de jaren 50 werden die bussen niet alleen gebruikt voor vakantiereisjes. De gebroeders haalden gastarbeiders voor de textiel uit Spanje. Ze vervoerden werknemers van Vredestein die in Groningen, Friesland en Drenthe woonden en door de week in Enschede in de kost zaten. Ze verplaatsten de Enschedese werknemers van de KNZ naar Hengelo. Althans ’s winters. In de zomer gingen ze op de fiets. Ze reden de voetballers van de Enschedese Boys en ‘Sportclub’ naar uitwedstrijden. En dan moesten de bussen eerst geprepareerd met kaarttafeltjes. Dat deden voetballers onderweg: kaarten.

Verkocht
Midden jaren 60 werd het touringcarbedrijf verkocht. De garage aan de Beltstraat, die zijn vader toen begon, viel na een paar jaar om. De curator vroeg de jonge Wim een oogje op het pand te houden. Daar bleven klanten komen die Wim wel kon voorthelpen. Daar is zijn liefde voor Renault ontstaan. „Zie je dat niet op mijn voorhoofd, dat embleem van Renault?”

Garage Ter Riet is altijd een Renault specialist gebleven. Een bedrijf waar je die auto’s ook nieuw kon kopen, zonder dat ze dealer waren. Het werd hem niet in dank afgenomen door de grote dealers in de regio als hij weer een truck met nieuwe Renaults uit het buitenland haalde. Maar zijn slogan ‘eerlijk en betrouwbaar’ stond immer hoog in het vaandel. Om zijn pols zit een horloge dat hij kreeg toen het merk Daihatsu 100 jaar bestond. Daar was hij wel erkende dealer van.

Kapsalon
Bijzonder moment was toen hij in 1994 terugkwam van een korte vakantie. Er was ineens een hoek van de showroom afgetimmerd voor de kapsalon in van zijn dochter: Esther’s Hair Drive-in. „Had mijn vrouw Hannie geregeld. Onze dochter wilde een kapsalon beginnen, dat kon wel op die plek.”

Na een jaar of veertien is de kapsalon verplaatst naar de Korte Haaksbergerstraat, ze nam daar de zaak over van de jongste broer van haar moeder. Zijn andere dochter Caroline zit samen met haar vader in de directie. Zij heeft in tegenstelling tot hem wel de autotechniekopleiding in Driebergen gevolgd.

De man die dierenarts wilde worden en autodokter werd, is inmiddels 71. Hij is de langstzittende Enschedese directeur-eigenaar van een vakgarage. Stoppen? Hij moet er niet aan denken.
bron: http://enschede.1twente.nl/wim-ter-riet ... R-Oe4k6Er8