Het was een vreemde eend in de bijt tussen de kroegen op de Oude Markt. Hotel Atlanta richtte zich op mensen van de blauwe knoop: er werd geen alcohol geschonken. Dat maakte het hotel niet minder populair. Zaterdag komt dit bijzondere verhaal tot leven in een voorstelling. „We waren er voor iedereen, ook voor de Enschedese onderwereld.”
Anne Loohuis 07-11-24, 07:30
Menig Enschedeër zal het zich nog herinneren. Waar inmiddels Paddy’s al niet meer is weg te denken uit het straatbeeld, stond vroeger Hotel Atlanta. Dit bijzondere hotel schonk geen druppel alcohol. Bezoekers kwamen daar soms pas achter als ze een biertje bestelden en een alcoholvrij biertje kregen. „Dan merkten ze op dat de smaak een beetje anders was”, lacht Monique Soer, dochter van Walter Soer, de toenmalige eigenaar. „Dat er geen alcohol was, was helemaal geen issue. Mensen kwamen hier vanwege de plek middenin de stad en de gastvrijheid.”
Van Lee Towers tot Herman Brood
Mensen uit binnen- en buitenland. Bekend en onbekend. Johnny Jordaan, Lee Towers, Joost Prinsen, Herman Brood en Henk Poort om er maar een aantal te noemen. Monique heeft ze allemaal voorbij zien komen. De Enschedese was 4 jaar toen ze samen met haar ouders en zusje in 1969 naar het pand aan de Oude Markt verhuisde. Daar, op de eerste etage, keek ze door het grote raam naar het horecaplein. Het kloppend hart van de stad waar zich van alles en nog wat afspeelde.
Gek van Frank Sinatra
Het gezin woonde op de eerste verdieping. Op de tweede en derde etage van het pand bevonden zich de hotelkamers. Het exacte aantal kan Monique niet met zekerheid noemen, maar ze schat dat het er 23 waren. Niet te vergelijken met een hotelkamer in deze tijd. „Op de tweede etage moesten de gasten een badkamer en douche met elkaar delen. Op de derde etage bevond zich slechts één gemeenschappelijke badkamer. Dat kun je je nu niet meer voorstellen, maar het was destijds heel gewoon”, vertelt Monique.
Walter Soer, de directeur van hotel Atlanta.
Walter Soer, de directeur van hotel Atlanta. © fotograaf_onbekend
Aan de muren hingen posters van Frank Sinatra. In bijna elk vertrek hoorde je de stem van de zanger. Dat had een reden: vader Walter was gek op Sinatra.
„Hij heeft hem ontmoet toen hij als 17-jarige meevoer op de Holland-Amerika Lijn, de scheepvaartverbinding tussen Nederland en Amerika. Hij heeft daar zo’n drie jaar gewerkt. Eerst als piccolo, later als hoofd van de bediening. Op een van zijn reizen was een speciale gast en dat was zijn grote idool Frank Sinatra. Mijn vader nam altijd muziekplaten van bakeliet mee uit New York en zette de muziek dan op een bandje.”
Boterham met omelet
Het werk in de horeca en de zorg voor gasten beviel Walter. Zo goed dat toen de toenmalige eigenaar van Hotel Atlanta hem vroeg de zaak over te nemen, hij besloot dit te doen. Het pand bleef eigendom van de Nationale Christen Geheelonthouders Vereniging (NCGV). „Dat er geen alcohol werd geschonken was voor hem eerst nog wel een dingetje. Hij dacht dat het lastig zou worden”, zegt Monique.
Dat bleek niet zo te zijn. „Het was namelijk de tijd waarin het werk van vertegenwoordigers opkwam. Ze boekten bij ons een kamer. We namen hun jas aan en wisten bijvoorbeeld dat meneer Moret een boterham met omelet wilde. Service die je tegenwoordig niet meer ziet in een hotel. De gasten kwamen dan ook graag terug.”
Biefstuk bakken voor de onderwereld
Het gezin deed er alles aan om het verblijf zo huiselijk mogelijk te maken. De gasten moesten zich er welkom voelen. Om maar een voorbeeld te noemen: als er ‘s nachts een bokswedstrijd met Muhammad Ali op televisie was en gasten dat wilden zien, dan zorgde Walter dat de televisie aanstond.
Hoewel Monique en haar broertje en zusje niet volwaardig meedraaiden in het hotel, droegen ze wel hun steentje bij. Zelf stond Monique om half zes op. Een voor een wekte ze de gasten, zodat niet iedereen tegelijk voor de badkamerdeur stond. En ze maakte het ontbijt klaar. Niet alleen voor de gasten. De deur stond voor iedereen open, ook voor de Enschedese onderwereld.
Monique glimlacht en zegt: „Dat is wel een bijzonder verhaal. Het waren mensen uit de onderwereld, die ‘s nachts leefden en ’s ochtends bij ons aanklopten voor iets te eten. Hoe ik dat wist? Dat voelde je gewoon aan alles. Maar ik was er niet bang voor, hoor. Stond ik daar voor hen biefstuk te bakken en uitsmijters te maken, die ze vervolgens aan de leestafel opaten. Dat zal ik echt nooit meer vergeten.”
Oude hotelkamers bekijken
In 1990 doen Walter en zijn vrouw het hotel van de hand. Daarmee eindigt het horeca-avontuur voor het gezin. Walter en Monique hebben hun belevenissen uit die tijd gedeeld met de theatermakers Marieke Hagemans en Monic Jansen. Zij hebben het verwerkt in de voorstelling genaamd ‘That’s Life’. Vernoemd naar een lied van Frank Sinatra. De voorstelling wordt zaterdag drie keer opgevoerd bij Paddy's: om 13.15 uur, 14.50 uur en 16.00 uur. De voorstelling duurt 20 minuten. Na afloop mogen bezoekers de oude hotelkamers van Hotel Atlanta bekijken.
Monique is er zaterdag bij. Of Walter de voorstelling ook kan zien is de vraag. „Hij ligt in het ziekenhuis, maar we zetten alles op alles om dat voor elkaar te krijgen. Dat zou toch prachtig zijn, zo aan het eind van zijn leven.”
bron en zie meer foto's op: https://www.ad.nl/enschede/dit-hotel-in ... ~ac493ab7/
