Welkom op het forum van Enschedeinansichten.

Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Over de rijke historie van de stad.
Gebruikersavatar
Pitr de Nerd
Member
Member
Berichten: 376
Lid geworden op: vr jan 11, 2013 2:28 pm
Locatie: Almelo

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Pitr de Nerd »

Hendrik schreef:Tis dat je de daders herkende als meisjes uit de straat. Het zouden mijn zoons en andere kornuiten uit de buurt geweest kunnen zijn. Nu ze midden dertig zijn komen er steeds meer verhalen van hen los wat ik toen had moeten weten, of niet natuurlijk. :D Uit de bovenramen zie ik de Kokkelmanlanden liggen.
Hendrik, mijn moeder leeft niet meer, maar als die wist wat ik ooit heb uitgehaald zou ze er nu nog in blijven. ik ben 66 en ik vertel niet alles. Vooral met de dames. Mijn moeder ging er van uit dat haar zoons geen "rotzooi" uithaalden. Nou: vergeet maar.

Pitr
"Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten"
Gebruikersavatar
Pitr de Nerd
Member
Member
Berichten: 376
Lid geworden op: vr jan 11, 2013 2:28 pm
Locatie: Almelo

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Pitr de Nerd »

En nog maar een verhaal, over de padvinderij deze keer. "Scouting" dus, in modern Nederlands :D

Zoals iedereen in de jaren vijftig en begin jaren zestig was ik lid van de padvinderij. Welp ben ik nooit geweest, dat trok me niet, maar verkenner wel. Het kon ook moeilijk anders, ik ben erfelijk belast. Mijn moeder was actief betrokken bij die beweging, ze was net na de oorlog akela van de St. Joris groep in Enschede. Er is zelfs een groep naar haar genoemd, in Ootmarsum.
En zo kwam ik op mijn twaalfde terecht bij de Nanne Zwiep groep (groep 18), die zat toentertijd aan de Brinkstraat net voor de Van Deinselaan. Mijn oom woonde daar om de hoek.

Mijn hoed die heeft vier deuken
Vier deuken heeft mijn hoed
En had hij niet vier deuken
Dan was het niet mijn hoed

Mijn hoed die heeft vier -----
Vier ----- heeft mijn hoed
En had hij niet vier -----
Dan was het niet mijn hoed

Kampvuurlied – Mijn Hoed Die Heeft Vier Deuken


Ergens aan het begin van 1961 ben ik volwaardig verkenner geworden (net voor mijn dagboek, weet de juiste datum niet meer), compleet met korte broek en hoed met vier deuken. En een diep-paarse das, dat was de daskleur van de groep. En een verkennersstok van bijna twee meter. Wanneer ik nu met zo’n ding ging lopen of achterop mijn fiets achter mijn zadel zou hebben dan kreeg ik ongeveer twintig agenten aan mijn broek wegens ongewenst wapenbezit. En in die tijd had je er nog een vlaggetje aan ook op de fiets, zo viel je goed op, en niemand die zich daar druk om maakte. Ik heb daar geleerd hoe je knopen legt, dat is me altijd van pas blijven komen. Zeker bij het zeilen later.
Om het clubgebouw was weinig ruimte, daarom was de actie altijd in het Aamsveen. Dat kon toen nog. Tegenwoordig is dat eigendom van Natuurmonumenten, de club die alles altijd afsluit. Ik had nauwkeurig opgeschreven waar het was, alleen lopen de wegen daar nu niet meer, na veertig jaar. Volgens mij reden we wat nu de Roodmolenweg heet af, en net voordat die op de Aamsveenweg uitkwam gingen we linksaf een zandpad in, dat kruiste de Aamsveenweg ongeveer ter hoogte van wat nu de Sagenweg is. Daar parkeerden we onze fietsen, en gingen te voet het veen in. Het eerste stuk was zanderig, stuifzandkuilen, bosjes, droog. We maakten daar vuur, bakten stokbrood, pionierden rond, hielden oefeningen, een hoop lol.

Ou Jan Wilson had 'n kat wat die ou nie wou verlaat;
Hy't alles geprobeer om die kat daar weg te keer;
selfs na die predikant om raad van hom te kry.
Die predikant die het gesé: "Die kat moet daar bly."

Maar die kat kom weer, want hy wil nie langer wag,
die kat kom weer, net die volgende dag,
die kat kom weer--o glo vir my dis waar--
die anderdagmôre was die kat weer daar.

Kampvuurlied – Die Kat Kom Weer


Ging je verder dan kwam je in het gebied terecht waar turf gestoken was (en waar in Duitsland zelfs nog turf gestoken werd) net tegen de grens met Duitsland aan. Een compleet moeras met zichtbare en onzichtbare slootjes, een enorme hoeveelheid muggen en ander vliegend ongedierte, en veen waar de turf vandaan kwam. En adders. Die kwamen daar veel voor. Je zag ze meestal in het voorjaar, wanneer ze op het zand in de zon lagen om warm te worden. Ongeveer op de overgang van zand naar veen lag een oude Nissenhut waar een kluizenaar woonde.

Begin zeventiger jaren toen ik weer in Enschede woonde ben ik er nog eens heengegaan, het was niet zo heel erg veranderd. Alleen de kluizenaar woonde er niet meer. De deuren van de Nissenhut hingen uit hun hengsels, de waterput was dichtgegooid, de groentebedden overwoekerd en het kippenhok was leeg. Ik heb in de hut gekeken, het leek of hij zo terug kon komen, zelfs de kachel stond er nog, Hij had blijkbaar een laagspannings installatie gehad op 24 V, want de lampen en de draden hingen er nog. Blank koperdraad op mannetjes, ouderwets maar werken. De hut was ingedeeld in een woonkamer en een slaapkamer, koken deed hij aan een soort aanrecht in de woonkamer. De brander was er ook nog, een watervat hing nog in een stellage aan de muur. Hij was weliswaar kluizenaar maar duidelijk niet wars van technische vooruitgang. Zonde. Als verkenner waren we te jong om zo iemand te begrijpen, ik had graag met die man gepraat waarom hij daar was gaan wonen.

Ik ben met de verkenners een paar keer wezen kamperen, één keer in Hof Stepelo bij Haaksbergen, ik heb nog genoteerd dat daar hoogspanningsmasten stonden zonder draden. Ik kan nu niet meer achterhalen of dat nieuwe aanleg was of sloop van een oude leiding. Ik denk het laatste, want ik kan er op de kaart niets meer van vinden. We sliepen in pubtentjes, met een grotere tent als messtent en een iets kleinere als kwartiermakerstent voor de opslag van het eten en pannen en zo. Water werd iedere dag gehaald in twintig liter jerrycans bij een naburige boer. En de latrine was een standaard hudo met een touw. Dat ding kon je een uur geleden tegen de wind in ruiken, maar in die tijd namen we dat niet zo nauw.

There are snakes, snakes, snakes
Big as garden rakes,
At the store! At the store!
There are snakes, snakes, snakes,
Big as garden rakes, at the Quartermaster's store.

My eyes are dim I cannot see.
I have not got my specs with me.
I have not got my specs with me.

Kampvuurlied – Quartermaster’s Store


In Hof Stepelo kampeerden we ongeveer tweehonderd meter van de padvindsters af. Rond een uur of negen ‘s avonds klonk daar een enorm kabaal, gegil, gekrijs, het leek wel of er een wild dier was losgebroken. Nou: dat was ook zo. Een ringslang. De tenten die wij gebruikten hadden nog geen ingenaaide grondzeilen. Het was koud geweest die dag, en dat stomme beest was een tent ingekropen. En kwam ’s avonds tevoorschijn omdat het gestoord werd toen de dames naar bed gingen. En ontsnapte uiteraard. De dames in die tent durfden niet meer te gaan slapen. Ze sliepen met zijn achten op veldbedden in een tent waarin je rechtop kon staan (een stuk comfortabeler dan wij, wij sliepen in nog geen meter hoge pubtentjes gewoon op een los grondzeiltje, vanwaar dat verschil?), en een dame of vijftien zijn die nacht in het hooi gaan slapen bij de naburige boer. Die zich drie slagen in de rondte lachte toen hij het verhaal hoorde. En verder maar niets zei, want juist in die schuur kwamen ’s nachts de slangen op de muizen af. Wij hebben de dag erop de tenten van de dames moeten afbreken, controleren op kromlijnig kruipvee, en weer op moeten zetten. Dat deden we onder het zingen van het schone lied hierboven. Geen feministen die meiden, dat was wel duidelijk. Maar ik ben wel omhelsd, en nog redelijk innig ook, door één van de dames (ze heette Myrte). Ze sloeg haar armen om me heen, drukte zich tegen me aan en ik kreeg twee zoenen op allebei mijn wangen omdat we zo dapper waren geweest. Ze zag er ontzettend lief uit en had rood krullend haar, die dame. En een dodelijk aantrekkelijke glimlach. Het type waar ik later altijd voor viel. Misschien heb ik daar wel mijn voorkeur voor die haarkleur ontwikkeld. Ik had graag een afspraakje met haar gemaakt maar contact tussen mannetjes en vrouwtjes op kamp werd ontmoedigd door de leiding. Contact tussen mannetjes en vrouwtjes van de leiding zelf daarentegen wilde wel eens in ongeplande buitenechtelijke kindjes resulteren : ). Ooit gebeurt dan? Hoezooo? Waarom vraag u dat? Wat dacht u dan? Dat ik dat uit mijn duim zoog? ’s Avonds bij het kampvuur hebben we met nog met elkaar gepraat, zo wist ik haar naam, we vonden elkaar aardig, heb zelfs haar hand nog vastgehouden terwijl we tegen elkaar aan zaten, maar voor de rest helaas. Ik was niet zo slim geweest om te vragen waar ze woonde of bij welke groep ze zat, en na de vakantie kon ik haar niet terugvinden. Nog wel gevraagd, maar nee, niemand wist wie ze was of bij welke groep ze hoorde. Er stonden groepen uit heel Twente op dat terrein, zoeken was onbegonnen werk. Misschien had er iets heel moois uit kunnen groeien, maar dat moois werd door mijn eigen stommiteit bruut in de knop geknakt : ). Jammer. Toch?

In een rotsspleet, in 't gebergte,
steeds maar zoekend naar het goud.
Woont een delver met z'n dochter,
nauwelijks achttien jaren oud.

Op een mooie zomermorgen,
bracht zij schaapjes naar de vliet.
Maar de schaapjes keerden weder,
Clementientje echter niet.

Van haar mooie rooie lippies,
stegen belletjes omhoog.
Clementientje kon niet zwemmen,
Clementientje die verzoop.

Kampvuurlied – Clementientje


Een andere keer kampeerden we ergens aan een riviertje, ik heb allerlei details opgeschreven maar niet waar. Volgens mij in het Springendal. Maar het kan ook ergens aan de Dinkel geweest zijn. Of bij Ommen aan de Vecht. Het enige wat ik weet dat het op het terrein van één of andere jonkheer was. In ieder geval niet meer terug te vinden. Er moet een redelijk grote plaats in de buurt gelegen hebben, want een paar mensen (onder andere ik) hebben bij de lokale fietsenmaker een Friedrich Herder knipmes gekocht. Aus Solingen. Dat mes heb ik nog steeds. We stonden daar naast een riviertje met een vrij steile oever, we kookten op houtvuurtjes waardoor onze pannen van buiten zo zwart werden als de nacht door het roet. De truuk was om groene zeep aan de pan te smeren voor het koken, dat hielp redelijk tegen de roetaanslag maar gaf ook een heel speciaal aroma aan de aardappelen: ). We wasten af in dat riviertje. Om daar te komen moesten we ongeveer tweeeneenhalve meter naar beneden, we klommen omlaag en omhoog langs de wortels van een paar dennen die daar aan de oever groeiden.

In 1964 verhuisden we naar de andere kant van de stad. Daardoor kwam de Nanne Zwiep groep een aardig eindje van me vandaan te liggen. Ik ben overgestapt naar een groep aan de Richtersweg, schuin tegenover de ingang van de Rigtersbleek fabriek. Die heette de Karel Doorman groep (groep 7). Ik kreeg daar een andere das, grijs met een rood-groene rand. Het onderkomen van de groep lag links van de Richtersweg gezien vanuit de singel. Ik heb er niet zoveel van opgeschreven, ik was bezig met mijn schoolcarrière te redden omdat ik was blijven zitten. Plus dat ik nog onder de indruk was van mijn verbroken verkering. Ergens in die tijd heb ik de verkenners vaarwel gezegd. Ik vond het niet leuk meer. Ik weet niet meer waarom. Niet opgeschreven. Niet vanwege mijn vriendin, want dat was al uit toen. Ook niet omdat we verhuisd waren, want na mijn verhuizing ben ik nog lid geweest van die groep aan de Richtersweg. Ik denk dat ik gewoon te druk was met werken om mijn HBS diploma te halen waardoor ik geen tijd meer had voor dat soort tijd vretende hobby’s. Het kan ook zijn dat het niet meer samen kon gaan met mijn werk: ik bracht een middagkrant rond (het Parool) en dat viel op zaterdag gelijk met de bijeenkomsten van de groep. Ik weet het niet meer, gewoon.

Op mijn zeventiende heb ik in de grote vakantie nog één keer meegedaan aan een oefening van de Vaandrig Leppink groep samen met een vriend van me. Dat was in Markelo. We hadden een compleet verhaal in elkaar gezet over een spion met als alias Gustaaf, die op zoek was naar een hier neergekomen kunstmaan. We hadden een ouwe versnellingsbak van een VW met een scheurtje er in op de kop getikt op de sloop, een oude gescheurde parachute bij de dumpshop aan de Oldenzaalsestraat, en een aluminium plaat van een ovenplaat. Mijn vader kende iemand die kon zandstralen. We hebben eerst de tandwielen uit de bak gehaald, daarna de aluplaat bol geklopt en op maat gesneden zodat de onderkant van de bak was afgesloten, dat leek op een hitteschild, en vervolgens het geheel laten zandstralen. Mooi dofgrijs kleurtje leverde dat op. Het begon er heel “sciencefiction-achtig” uit te zien. We hebben er hier en daar knipperlichtjes opgezet, en twee uitnodigende handvaten links en rechts. Die handvaten zaten in stukken rubberslang zodat ze geïsoleerd waren. Want binnenin zat een “buzzer”, een soort elektriseerapparaat wat een ongevaarlijke elektrische schok gaf. De aansluitingen daarvan zaten aan die twee handvaten. Pak het ding op en je liet ‘m gelijk los omdat je een dreun kreeg. Een stuk waslijndraad rechtgetrokken, onderin een soort spoel van vijf windingen gedraaid, en die op de top geschroefd. Het geheel zag er indrukwekkend uit. Amerikaanse vlaggesticker erop, letters U S A er op in roodwitblauw, parachute er aan en het ding in een boom gehangen op de plaats die de kaart van de spion aangaf. Compleet succes. De eerste die het ding vond is volgens mij nu nog bezig met het masseren van zijn armen. Geweldige oefening geweest.

Na die oefening zijn we met een man of vijf vakantie blijven houden in Markelo, voor nog tien dagen. Daar zaten twee weekends in. In Markelo was niets te doen, maar we waren net voor de oefening in aanraking gekomen met een padvindster uit Rijssen. Die had ons uitgenodigd om daar naar toe te komen. Nu zegt u: Rijssen? Dat is toch dat zwarte kousen kerkdorp? Met zo’n zwaar-op-de-hand kerk? Yep. Dat was het. Maar niet iedereen daar hing die kerk aan, er waren ook vrijzinnigen. Maar dat waren toen voornamelijk meisjes. Die kwamen het andere geslacht te kort, en dat is niet leuk bij feestjes. Dus zijn we daar naar toe getrokken, twee vrijdagen en zaterdagen achter elkaar. Mijn maten hebben daar nog dames versierd, maar Gerrit had net zijn Carla en ik kon Nynke nog steeds niet vergeten, ook al was dat al een jaar ervoor. Wel gedanst maar me op de vlakte gehouden. Maar het was gezellig. Dat wel.

Gewoon ter informatie: de padvindersbeweging is ontstaan na de Boerenoorlog in Zuid Afrika. Blijkbaar hebben wij daar de terminologie vandaan gehaald voor de diverse rangen en functies. Oubaas, voortrekker, verkenner, veld, trek, minibaas, troep, stam. Plus een deel uit Kipling: welpen, akela, raksha, horde. De recente ontwikkelingen hebben dat omgezet naar de origineel Engelse termen. Geen idee of dat een verbetering was. Ik denk dat het meer werd ingegeven omdat Zuid Afrika en alles wat daar vandaan kwam politiek incorrect was geworden. Want “Apartheid” was ook een woord uit dat land. Wat ik wel herinner is dat we een hoop Zuid-Afrikaanse liedjes zongen bij het kampvuur.

We zongen liedjes waarvan er zo hier en daar in dit hoofdstuk een aantal worden aangehaald. Meestal met minimale begeleiding, een gitaar of een mondharmonica. Maar bij één groep hadden ze ook een compleet “boereorkes.” Die muziek had zijn oorsprong ook in Zuid-Afrika. Het werd daar gebruikt als begeleidingsmuziek bij dansavondjes en bijeenkomsten. Het hoofdinstrument was een concertina, samen met banjo. Soms kwamen daar een viool of een mondharmonica bij. Het kenmerk van al die instrumenten is dat ze licht en klein waren, makkelijk mee te nemen wanneer je je te paard verplaatste. Omdat het van origine dansmuziek is zijn de nummers meestal walsen of quicksteps. Het “orkestje” van die groep bestond uit een concertina, een banjo, een viool, een mondharmonica en een percussieman: bongo’s en woodblocks. Percussie hoort niet thuis in boeremusiek, maar ja, ze hadden een bongospeler, en dus… Het klonk echt geweldig.

Wanneer we met meerdere groepen kampeerden dan zat ’s avonds iedereen bij het kampvuur vanwege die muziek. Ook de dames. Dat was de enige keer dat je “gemixt” samen kon zijn. Maar zelfs dan werd er nauwlettend op toegezien dat we niet te innig werden. Dat mocht niet van de ouders. De doorsnijding van padvinderij en geloof was bijna 100%, de “rooien” zaten bij “Ruimte” en niet bij de padvinders. Ruimte was de opvolger van de AJC, maar dat wist ik toen niet. Terug naar het kampvuur. Op Hof Stepelo was een soort van amfitheater met de vuurkuil in het midden en bankjes op een helling er omheen. De heren waren de klos: die moesten aan de benedenwindse kant zitten en kregen dus de rook in hun ogen. De gevoelige oogjes van de dames konden daar natuurlijk niet aan gewaagd worden. Maar omdat we allemaal net begonnen te ontdekken wat “vive la difference” was zaten de dames ook wel eens in de rook. Onze interesse lag op een andere plek dan last hebben van rook :)

Dat soort muziek brengt me nog altijd terug naar de avonden rond het kampvuur. Nummers als “Hartskloppings” of “Hartseer en verdriet” maken me nu nog steeds weemoedig. Maar ja: het komt uit Zuid-Afrika en mag dus niet mooi gevonden worden. Zelfs nu nog niet, want het is “witte” muziek.

Pitr
"Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten"
Gebruikersavatar
Veteraan
Member
Member
Berichten: 4797
Lid geworden op: ma jan 02, 2012 10:10 am
Locatie: Enschede

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Veteraan »

Gebruikersavatar
Pitr de Nerd
Member
Member
Berichten: 376
Lid geworden op: vr jan 11, 2013 2:28 pm
Locatie: Almelo

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Pitr de Nerd »

Veteraan schreef: ... en dank je wel, dat ik nu te laat op de vergadering kom!
Je hoort ook niet te vergaderen in je eigen tijd :D :D :D

Pitr
"Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten"
Hendrik
Member
Member
Berichten: 2292
Lid geworden op: di nov 28, 2006 7:20 pm

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Hendrik »

Dank je Veteraan voor het filmpje. Herinneringen aan de openingsfoto. Waarschijnlijk het strand van Muizenberg op het Kaapse schier eiland. 1974 was ik daar, ja midden in de apartheids tijd, ik weet het. Leerde in Pretoria mensen kennen die later tot mijn schoonfamilie gingen behoren. Oud Enschede-ers die in de Jaren 50 waren ge-emigreerd.
Wat sas as dós was kaans.
Gebruikersavatar
Veteraan
Member
Member
Berichten: 4797
Lid geworden op: ma jan 02, 2012 10:10 am
Locatie: Enschede

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Veteraan »

Hendrik schreef:Dank je Veteraan voor het filmpje. Herinneringen aan de openingsfoto. Waarschijnlijk het strand van Muizenberg op het Kaapse schier eiland. 1974 was ik daar, ja midden in de apartheids tijd, ik weet het. Leerde in Pretoria mensen kennen die later tot mijn schoonfamilie gingen behoren. Oud Enschede-ers die in de Jaren 50 waren ge-emigreerd.
Hendrik, je moet die dank aan Pitr geven. Door zijn verhaal zocht ik 'het bijbehorende geluid' op.
De vergadering is uitgelopen, dankzij het late begin. Allemaal de schuld van Pitr. Dus 'geen dank'! :ohno:
Gebruikersavatar
Pitr de Nerd
Member
Member
Berichten: 376
Lid geworden op: vr jan 11, 2013 2:28 pm
Locatie: Almelo

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Pitr de Nerd »

Deze is voor Veteraan.
Hier is mijn dagboek entry over de buggy en de Fiesta:

In 1975 kochten we een buggy, die heb ik in casco opgehaald in Amsterdam en verder zelf afgebouwd. Die buggy was gebouwd op een ingekort VW kever chassis, origineel kenteken FL-44-31. Knal oranje, cabrio, brede wielen (195/70-R15 voor, 255/70-R15 achter), rochelpijp (een vier-in-één uitlaat), rolbeugel, vliegtuigstoelen en een opvouwbare zwarte kunstleren kap. Helaas was dat chassis niet goed geregistreerd bij de RDW (het was blijkbaar een sloopauto geweest), dus kregen we geen deel III. Dat heeft enige moeite gekost om die hobbel te nemen. We hadden die auto al een jaar en nog steeds geen geldig kenteken. Uiteindelijk heb ik rechtstreeks gebeld met de RDW en kregen we op 14 mei 1976 een nieuw nummer, 86-MD-47.
Image27.jpg
De buggy was gebouwd op een oud Volkswagenchassis. Een héél oud Volkswagenchassis, dat ding had nog een 6 V installatie. Van Lucas. Lucas, de Patenthouder van de Kortsluiting, Koning der Duisternisse, Uitvinder van het Zelf Dimmende Licht en Bedenker van de Intermitterende Ruitenwisser Zonder Speciale Schakeling. Een auto met een Lucas installatie had als extra accessoire een ingebouwde diefstalbeveiliging: ze wilden niet starten. Ik heb de generator en de spannings-regelaar zo snel mogelijk vervangen door een 12V setje van Bosch, die werkten tenminste. De motor erin was een standaard 1,2 liter VW motor, daar zat geen pit in. Op een dag reden we naar mijn ouders, en er brak een klep af. Die sloeg door de zuiger, einde van de reis. Die motor hebben we in augustus laten vervangen door die van een VolksPorsche 914. Een 1,8 liter versie. Dat leverde een auto die bijna niet in de hand te houden was: 95 pk in een 525 kg chassis. Trap op het gas en de voorkant kwam van de vloer. Voorzichtig optrekken dus want achterwielaandrijving, je stond zo andersom.
1975-7.jpg
Omdat ik het apparaat grotendeels zelf gebouwd had was het bijna niet mogelijk om hem te laten onderhouden bij de reguliere autobranche. Die keken altijd een beetje raar op: “dat is toch geen Volkswagen?” Jawel hoor, alleen een raar uiterlijk. Dus deed ik het grotendeels zelf. Echte grote reparaties lieten we doen door mijn oom op de Veluwe. Er bestaan nog een aantal foto’s van dat ik net als Guust Flater onder de auto uitsteek, mijn voeten wel te verstaan. Maar het was een leuke klus geweest.

Bijkomend probleem was dat het een heel opvallend autootje was wat de aandacht trok. We zijn wel een keer of twintig aangehouden door de politie die het blijkbaar niet vertrouwden, we hebben één keer afdrukken van kindervoetjes op de kunstleren kap gevonden, één of ander onbenul heeft eens een sigaret uitgedrukt op de motorkap, en op een keer betrapte Carry een buurjongen in de auto. Die vloog er in paniek uit, zette zich af onder het dashboard en hoppa, geen auto meer: de hoofdkabelbundel was van alle meters en schakelaars getrapt. Gelukkig had ik het meeste zelf bedraad, ik had alle officiële papieren van de elektrische installatie, na twee weken connectortjes knijpen en opsteken werkte alles weer. Het brandgat in de voorkant heb ik uitgeschuurd en opgevuld, zwarte racestrepen over de hele auto geplakt en een John Player Special sticker van veertig cm diameter erop, klaar. Brandgat onzichtbaar.

Eind 1977 kreeg Carry last van haar knieën, het instappen werd wat moeilijk omdat je over de zijkant moest stappen. Een soort van Dukes of Hazzard idee. Omdat in die tijd ook de korte rok nog in de mode was kreeg je “unladylike” taferelen bij het in- en uitstappen. In ieder geval vond de dokter het beter dat ze een auto ging rijden met een normale deur.

In februari 1978, net voor haar verjaardag, hebben we de buggy ingeruild op een één jaar oude Fiesta met tienduizend km op de klok. Kenteken 89-PP-25. Vuurrood. Ook dat autootje liep fel: het was namelijk een speciale “XR2” versie met een HC motor. Geen aanduiding op de buitenkant, de vorige eigenaar had ‘m besteld zonder die aanduidingen. Dat leverde aardige taferelen op: je staat bij een stoplicht, er komt zo’n “snelle jongen” naast je staan, die zal dat wijfie in dat blikkie wel even iets laten zien. Nou nee. Meestal was ze eerder over de kruising dan de snellerd. Met grijns.

Pitr
"Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten"
Gebruikersavatar
Veteraan
Member
Member
Berichten: 4797
Lid geworden op: ma jan 02, 2012 10:10 am
Locatie: Enschede

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Veteraan »

Vereerd! Prachtig verhaal .... :okay:
Gebruikersavatar
Pitr de Nerd
Member
Member
Berichten: 376
Lid geworden op: vr jan 11, 2013 2:28 pm
Locatie: Almelo

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Pitr de Nerd »

Het is weekend, laat ik maar weer eens een stukje uit mijn dagboek plaatsen, over motoren deze keer. De lokaties zullen de meesten nog wel iets zeggen. :D

Pitr

Ik reed op een oude Engelse oorlogsmotor, die dingen hadden een zogenaamde “ontsteking vervroegings regeling” op het stuur. Om de optimale vervroeging van de ontsteking in te stellen tijdens het rijden. Dat gebeurt nu automagisch, op die dingen was het handwerk. Met als bijkomend effect dat je door je gas dicht te draaien, vervolgens je vervroeging in de hoek te draaien en dan je gas weer open te draaien een paar mooie doffe dreunen uit je uitlaat kon halen. Ik had dan wel een hekel aan lawaai, indruk maken op de vrouwen moet zo nu en dan ook :) Dat deed ik ooit op de Brinkstraat in Enschede, de klappen waren perfect, maar wat niet in het scenario stond dat de bevestigingsbout van m’n uitlaat was los gerammeld. Die uitlaat staat iets omhoog gericht, en die werd door de beschikbare energie gelanceerd. Door het keukenraam van een boerderij. Tsja, uitlaten kosten geld, dus ik maar omgedraaid en voorzichtig aangeklopt. Bleek dat m’n uitlaat op de keukentafel lag, nog rokend, tussen de aardappels en de groente. De boer en z’n vrouw zaten nog lijkbleek achter hun bordje. Leer je hele nieuwe woorden van. Uiteindelijk geregeld, verzekeringszaak, en daarna maar borgmoeren gebruikt. De boer nam het sportief op later: ik kreeg ieder jaar een kerstkaart van ‘m op het adres van mijn ouders. Tot 1980, toen stopte het. Nooit nagevraagd of ‘m iets overkomen was.

Zoals gezegd: indruk maken op de vrouwen was verplicht. De “scene” in Enschede was rond de Grote Kerk op de Markt, daar gebeurde het allemaal. Bij cafetaria Het Witte Huis om precies te zijn. Je reed rondjes om die kerk voor de show :) Het was zomer 1966, net na mijn eindexamen. Ik reed toen op mijn Matchless, een zwarte motor, gekleed in witte spijkerbroek en witte coltrui, met zwarte tanklaarzen, een zwarte jethelm en zwarte handschoenen. Plus uiteraard een overmaatse pilotenbril met donkergroene glazen. Indruk maken ja, vrouwen versieren nee. En zo ontdek je dat de dames meer gecharmeerd zijn van spitsvondige opmerkingen en dan van “a big hunk-o’love” oftewel stuk. OK. Adrem kon ik ook zijn. En ja, dat werkte. Heel goed zelfs.

Zaterdag 14 september 1968 zou ik naar mijn oom en tante. Ik pak ‘s ochtends de motor, lekke band. Goes Vaals Dordrecht. OK, dat ding had een steekas, snel het wiel eruit, bandenlichters erop, en door de haast schiet me één van de bandenlichters uit mijn handen. Zo’n bandenlichter is iets groter dan die van een fiets, dertig cm staal en een halve kilo zwaar. Kreeg dat ding vol in mijn wang, blauwe plek van jewelste, tand door mijn wang aan de binnenkant, ik stond bloed te spugen. Even gevoeld of er niks gebroken was, nee? OK, mee leren leven, gaat wel over. Onderweg dan maar. Maandagochtend kreeg ik pijn in mijn kaak. Naar de diensttandarts, die heeft gekeken, maar zei dat het alleen maar blauw was, gaat wel over. En dat deed het dan ook. Ik heb alleen een paar weken bekijks gehad op de opleiding.

Anekdote: ik werkte begin 1970 bij de Polaroid als overbrugging tot ik weer ging studeren. Ik had ook weer een motor gekocht, een Honda S90. Dat ding zag er uit als een bromfiets. Eén van mijn collega’s bij Polaroid, Klaas, woonde bij zijn ouders in het flat boven Albert Hein op de hoek van de Oldenzaalsestraat en de Boulevard. Eénhoog, net naast het trappenhuis. Daar kon je op zaterdag geen parkeerplaats krijgen: mensen gingen massaal naar AH en de markt. Er waren nog geen parkeermeters, dus stond je er dan bezette je een parkeerplaats. Ik zette mijn motor met het voorwiel naar de straat op een parkeerplaats, dan zag je de nummerplaat niet, en ging samen met Klaas op het balkon zitten. Mooi weer, glaasje cola erbij, en wachten. En jawel. Alle parkeerplaatsen vol, er komt een ondernemend figuur aangereden, die kijkt, stapt uit, wil de motor op de stoep zetten, maar ja, dat mocht niet. Alleen fietsen en bromfietsen mochten op de stoep. De APV zei dat motoren op een parkeerplaats moesten staan. Een motor op de stoep was rijp voor een parkeerboete. Wij als de hazewindhonden naar beneden en zeiden: “laat staan dat ding!” Daar krijg je hele mooie discussies van. Figuur onverrichterzake af, wij gingen weer naar boven, tien minuten later weer prijs. Daar kon je een hele zaterdagochtend lol mee hebben. De politie is er zelfs één keer bijgehaald omdat een figuur vond dat die “bromfiets” op de stoep thuishoorde. Nee hoor, niks nie. Politie gaf mij gelijk. Dolle pret.

Andere anekdote: met de S90 heb ik een keer een geintje gehad. Ik stond op een zaterdag voor het nieuwe V&D in Enschede, had een beugelslot door het voorwiel getrokken, kom terug en ik was de sleutel kwijt. Ik heb nog gezocht waar ik wat gekocht had, nagevraagd, maar nee, geen sleutel. En ik had geen reserve meer. Ugh. Mijn vader gebeld vanuit een telefooncel, die kwam met zijn auto. Een felgele Ford Escort, opvallend bakkie dus. Hij had een Honda benzine generatortje bij zich en een slijpschijf. Hij heeft de auto op de stoep geparkeerd, we hebben de generator gestart en met de slijpschijf het slot doorgeslepen. Tot nu toe niets raars. Het rare was dat *niemand* reageerde. Niemand heeft iets gezegd, niemand heeft de politie gewaarschuwd, nog erger, er kwamen twee agenten langs op patrouille en ook die zeiden niets. Klaarblijkelijk wanneer je met groot lef en een hoop lawaai een slot staat door te zagen denkt iedereen: “ach, het zal wel goed zijn.” Inclusief de sterke arm der wet.

In de tijd dat ik op mijn die S90 reed was er nog geen maximumsnelheid op B-wegen, die is pas met de eerste oliecrisis (1974) ingevoerd. Een S90 zag er op het eerste gezicht hetzelfde uit als een SS50, maar die laatste was een bromfiets. Op die motor zat een kleinere kentekenplaat dan normaal, net als op sommige Amerikaanse auto’s. Dat was omdat het ding origineel voor de Amerikaanse markt was bedoeld, en daar zijn de platen kleiner. Er zat een frame op waarin die plaat moest passen, en dat was kleiner. Je kon daar een speciale ontheffing voor krijgen. Die plaat was in die tijd blauw met witte letters, en de verzekeringsplaatjes hadden toen ook ongeveer die kleur. Ik reed van Hengelo naar Enschede over de Hengelosestraat. Die had ter hoogte van de TH Twente een viaduct. Wanneer je daar af kwam reed de S90 tegen zijn top, zo’n 110 km/u. Net voor hotel Assink werd de maximum snelheid teruggebracht tot 70 km/u omdat daar de parallelbaan invoegde op de hoofdweg. En daar werd ik aangehouden: snelheidscontrole. Net in dat 70 km/u deel. Ik was geklokt op 79 km/u. De agent die me aanhield vroeg me hoe hard ik mocht, en ik zei: “hier 70, maar net ervoor met een beetje geluk 110 of zoiets.” Kreeg gelijk de wind van voren, ik wist best dat ik “daar” (agent wijst naar fietspad wat daar al binnen de bebouwde kom lag) moest rijden en dat ik maar 30 km/u mocht, zet uw bromfiets daar maar neer en wacht maar bij de politiebus. Ik wilde protesteren, maar kreeg gelijk te horen dat ik mijn mond moest houden. OK, als jij je belachelijk wilt maken, ga je gang. Ik had de tijd. Wachtte bij de bus, er werd gevraagd naar mijn papieren, en laat mijn rijbewijs, kentekenbewijs, belasting en verzekeringspapieren zien. Oeps. Waarom ik niet gezegd had dat ik op een motor reed. Wel: ten eerste zit er een kentekenplaat op, ik neem aan dat agenten niet blind zijn, en ten tweede moest ik mijn mond houden, en dat deed ik dus. Grrrr. De brigadier die de leiding had was zo sportief om zijn verontschuldigingen aan te bieden, dus ik heb het ook maar zo gelaten. Want 79 km/u was wel bijna tien kilometer te hard.

Dinsdag 19 maart 1985 reed ik op mijn Yamaha naar Signaal. Veel te hard zoals gewoonlijk. In de bocht van de Broekheurnerrondweg en de Usselerrondweg nam ik altijd de kortste weg over het gras van een plantsoentje om een stoplicht te omzeilen. Had ik niet moeten doen. De grond was vochtig, te hoge snelheid en hoppa. Ik werd wakker in het ziekenhuis. Was met mijn nek tegen de grond gegaan en bewusteloos geraakt. De politie had dat doorgegeven over de radio, Carries oom had een scanner en wist al dat ik in het ziekenhuis lag voordat Carry dat wist. Carry werkte in Overdinkel, haar nicht paste op Hanneke en die werd door haar vader gewaarschuwd.
Gelukkig is niemand van de familie op het idee gekomen om Carry te waarschuwen, je schrikt je de pleures dan. De politie doet dat iets voorzichtiger. In ieder geval lag ik in het ziekenhuis. Daar tot de conclusie gekomen dat ik een dochter had, een vrouw, een huis met een hypotheek en dat alles uit mijn salaris werd betaald, laten we vanaf nu maar op de fiets gaan. Nooit meer op een tweewiels motorvoertuig gereden.
"Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten"
Gebruikersavatar
Pitr de Nerd
Member
Member
Berichten: 376
Lid geworden op: vr jan 11, 2013 2:28 pm
Locatie: Almelo

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Pitr de Nerd »

Maar weer een verhaal uit mijn dagboek, "Fietsen en Gremlins" geheten.

Fietsen. Daar had ik iets mee. Iets met duiveluitdrijving en zo. Wanneer ik een fiets pakte was het mis. De Gh-den bepaalden dan wat er gebeurde.

Gewoon een dom voorbeeld. Ik woonde nog thuis en had een lekke band, maar moest naar mijn werk. Ik leende de fiets van mijn moeder, ik ben er lopend mee de achterpoort uitgegaan en nog voordat ik kon opstappen zei haar achterband “Psssssjjjjj…” Eerlijk. Ik bezweer het u. Mijn vader stond erbij en keek ernaar en schudde zijn hoofd. Ik ben uiteindelijk op zijn fiets vertrokken.

Mijn vader had ooit bij de gemeente gewerkt en daar een dienstfiets gekregen. Toen hij daar wegging is die fiets met hem meegegaan. Dat was een Fongers, gebouwd voor postbodes en meteropnemers, niet stuk te krijgen. Toen ik ging studeren aan de THT heb ik die fiets meegenomen. Ik heb er zegge en schrijve één week op kunnen rijden, toen scheurde de velg van het achterwiel. Een overnaadse breuk tussen vijf spaakgaten. En nee, niet over een hobbel gereden, niet van de stoep af gerost, zomaar. Gremlins, denk ik. Want van die figuren had ik last wanneer ik alleen maar aan een fiets dacht. Wat een gremlin is? Uit Wikipedia:

Een gremlin is een fictief of mythisch wezen dat veel voorkomt in volksverhalen en andere media. Gremlins zouden volgens de verhalen kwaadaardige monsters zijn met een aanleg voor mechanica, die machines (met name vliegtuigen) saboteren.

Nou: die beesten woonden volgens mij in mijn achtertuin en waren verliefd op mijn fietsen. Fietsen en ik, een niet aflatende bron van lachen. Voor de anderen.

Wanneer ik een fiets kocht zat de hele familie al te wachten wat er ging gebeuren. Ik kocht een nieuwe Motobécane met vijf versnellingen, en de derde dag breekt er een tand van de tandwielcassette. Ik stond net op de trappers om snel vooruit te komen, ik klapte met mijn meest gevoelige delen op de stang en heb ter plaatse het jodelen uitgevonden.

Met die Motobécane ben ik onderweg een keer de sloot in geramd. Ik reed over de Strootsweg, die is niet breed genoeg voor twee auto’s naast elkaar, kom in de haakse bocht halverwege twee auto’s tegen. Het ging iemand niet snel genoeg en die dacht net voor een haakse bocht te kunnen inhalen. Wel: het was gelukt als ik daar niet had gereden. Ik werd geschampt en lag in de sloot. Fiets in de kreukels, auto om een boom gevouwen. Zonde van die boom. Ikzelf was gelukkig niet beschadigd, alleen maar nat.

Ik kocht een gloednieuwe Gazelle racefiets, ben er de tiende dag mee onderweg, en er stapt zomaar iemand in mijn voorwiel. Ik over de kop, voorvork gebroken, fietsframe verbogen, totalloss. Werk voor de verzekering.

Ik kocht een nieuwe Raleigh, parkeer dat ding voor V&D, kom terug en iemand heeft de complete voorderailleur met bladen gejat. Dat was ook de fiets waarmee ik het akkevietje had met de Jumbo afvalemmer, waardoor ik in de heg van Carries buren reed. Dat stomme afvalding had ik op mijn (race)stuur, en net voor de heg zakte die emmer over mijn remhevels. Dan is stoppen een probleem, dus stuurde ik mezelf maar de heg in.
Image12.jpg
Toen wij trouwden in 1973 werd me een fiets aangeboden met zo ongeveer voor alle dingen die me in het verleden waren overkomen een aangehangen oplossing: proviand voor wanneer het te lang ging duren, een tang om spijkers uit banden te trekken, een knuppeltje om automobilisten te lijf te gaan, en een hoeveelheid geld om een taxi te kunnen nemen. En een sterrenkaart om mijn weg terug te vinden wanneer ik ooit in een vortex terecht zou komen. Want gezien de onwaarschijnlijkheid van mijn ongelukken ging me dat vast overkomen, die vortex. Opschrift op de voorkant: “Pieter proof, High risk.” En mooit gespoten in standaard Signaal camouflage-groen. De foto hierboven is van mijn vader die op dat vehikel zit. De poster die er aan hangt is van de ANS, Astronomische Nederlandse Satelliet, daar werkte ik toen aan. De sterrenkaart staat op de achterkant ervan.

Na mijn trouwen heb ik minder rarigheden zien passeren, maar dat kwam voornamelijk omdat ik niet meer op de fiets naar het werk ging. Ik reed met iemand mee in de auto. Maar toch ging het nog wel eens mis. Ik reed met de fiets naar het busstation, nam daar de bus, kwam terug en iemand had mijn fiets als dansvoorwerp gebruikt. Er was bovenop gedanst, beide wielen krom, ketting gebroken.

Vanaf dat moment zocht ik mijn fiets uit op bombestendigheid. Niet dat het hielp: toen ik in 1978 weer in Enschede woonde had ik in het begin geen fiets, ik leende de fiets van de buurman en jawel: ik stap op en “*klabammo!* De achterband scheurde langs de velg en de binnenband had een gat van tien cm.

Toen ik in Apeldoorn ging werken ging ik met de trein en had ik aan beide kanten een fiets nodig. Ik kreeg er één van een collega. Op een dag moet ik de Marchantstraat in Apeldoorn oversteken, ik zet kracht en de trappercrank strekte zich. Ik kwam op de stang terecht. Met dezelfde delen als op de Motobécane. En met hetzelfde gevolg: ik ging een Oostenrijker nadoen met jodelen.

Ik kocht weer een nieuwe fiets, deze keer een Gazelle met een vijfversnellingsnaaf. Die is langer meegegaan. Maar ook die kreeg een gremlin: ik wil bij HITT de bocht nemen net bij de fietsenstalling en ik lag gelijk in het rozenperk: stuur gebroken naast het balhoofd. Dat gerepareerd, een goeie maand later ben ik net weggereden bij het station en ineens scheurde onderweg de linkerkant van de naaf. Twaalf spaken hadden ineens de vrijheid.

Ik stond vlak bij een fietsenmaker, en heb het ding ter plekke ingeruild op een tweedehandse fiets. Dat ging goed totdat ik een keer een reparatie moest laten uitvoeren. Toen bleek dat de vorige eigenaar het ding had schoongespoten met een hogedrukreiniger. Alles was ontvet en vastgeroest. Niet meer te redden. Ik heb maar weer een tweedehandsje gekocht van een kennis.

De Batavus Comanche Randonneur die ik in Enschede bereed was de eerste fiets waar de gremlins nooit iets mee hebben uitgevreten. Terwijl dat ding behoorlijk op zijn donder heeft gehad: we kampeerden op de fiets en ik had daar zo veertig kilo bagage aanhangen. Dat heeft ie allemaal overleefd. Daarmee reed ik door zandpaden waar een normale fiets het opgaf, maar dat ding kwam overal doorheen met zijn éénentwintig versnellingen en brede banden. Ook bij het woonwerk verkeer heb ik alleen maar banden versleten.

Het was zo langzamerhand duidelijk dat de gremlins mij niet meer nodig hadden. Ik was op koopavond in Enschede, parkeer mijn fiets naast het stadhuis. Daar was op de hoek richting de Klokkenplas een inham waarin fietsenrekken stonden. Er waren geen rekken meer vrij, dus ik zet de fiets tegen een lantaarnpaal en hang hem vast aan die paal met een Abus beugelslot. Ik kom na een uurtje terug, boze mensen, politie, en alleen mijn fiets stond er nog. De rest was meegenomen door twee kerels in blauwe overalls met gemeentepetten en een blauwe Volkswagenbus. Alleen waren die kerels niet van de gewone gemeente maar van de criminele gemeente. Mijn fiets was niet gestolen, de gremlins hadden mijn slot met rust gelaten. QED.

Vanaf dat moment waren die jokers overwonnen. Ik heb geen problemen meer gehad anders dan normale slijtage. Bandjes, een incidentele gebroken spaak, gebroken kabeltje, niets ernstigs meer. Mijn vervloeking was doorbroken.
"Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten"
Neckar
Member
Member
Berichten: 371
Lid geworden op: wo mar 07, 2012 10:38 pm

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Neckar »

We hadden het over de voormalige bloemisterij Hienz aan de Hengelosestraat.
Links van het pand liep een smalle bedieningsweg naar de achtergelegen kassen. Als kind mocht ik van de oude Hienz
plantjes verspenen in grotere potjes en we waren daar na schooltijd druk mee. Links naast de bedieningsweg was een gemetseld hek met een ronde stang. Wij als kinderen (rond 1953) zaten daar altijd op om naar de auto's te kijken en natuurlijk de motoren. Vooral als de TT in Assen was zaten we morgens al vroeg te kijken naar de Duitsers die langs kwamen rijden er was toen nog geen autobaan en alles ging over den Hengeloschenstraatweg.
Als de TT afgelopen was en de motormannen weer naar huis gingen en dachten dat ze wereldkampioenen waren scheurden ze langs en wij maar zwaaien. Soms gaven ze eens extra gas wat we door de megafoon uitlaten goed konden horen en wij nog harder zwaaien. En toen gebeurde het!!! een man of drie met grote BMW motoren stopten voor onze neus en begonnen iets aan een van de motoren te prutsen toen de motor weer klaar was en wij er met onze neuzen bovenop stonden gebeurde het.
Wilst Du mit !!!! bulderde het in mijn oren en voor ik het wist zat ik op de tank met mijn rug tegen de stevige Duitser en hij gaf gas en daar gingen we. De Duitsers naast ons lachen en ik voelde het opschakelen en mijn haren wapperden in de wind.
Omdat ik met mijn kruis tegen de tank zat voelde ik de koude benzine in de tank klotsen ook de lucht van zweet gummi benzine en leer vergeet ik nooit meer.. We gingen tot de lange huus en daar stopte mijn held met een zwaai tilde hij van de motor en met een"bis nachsten mal" verdween hij uit mijn leven..Ik rende terug naar het hek bij Hienz en totaal achter adem
plofte ik neer. Mijn vrienden waren sprakeloos en ik ook.
Ik weet zeker dat dit mijn liefde voor motoren en motorsport heeft veroorzaakt en als ik mijn werkplaats aan mijn raceoverall ruik denk ik nog altijd aan mijn held op die dikke BMW met grote Horske tank en megafoon uitlaten en dat aparte motor luchtje wat alleen een echte liefhebber zal herkennen.
Groet Neckar.
Gebruikersavatar
Veteraan
Member
Member
Berichten: 4797
Lid geworden op: ma jan 02, 2012 10:10 am
Locatie: Enschede

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Veteraan »

... wat of waar is "de lange huus"?
Neckar
Member
Member
Berichten: 371
Lid geworden op: wo mar 07, 2012 10:38 pm

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Neckar »

Tussen Parkhotel en Turkse dameskapsalon die rij winkels !!.
Mijn ouders noemden het zo en mijn kinderen weten ook niet anders.
Maar er blijkt voordat de rij winkels er stonden er een lange rij afdakswoningen heeft gestaan die in de volksmond de lange huus hebben geheten.. Ik meende dat er zelfs nog een oude foto/afbeelding van is..Blijkbaar heeft er ene Platvoet in het eerste huis van de oude lange huus er een tapperij gehad. Volgens de Stamboom van Platvoet waren het 32 arbeiderswoningen gebouwd door v.Heek en gelegen naast het buitenhuis van Roesingh aan de Hengelosestraat. Ik neem aan dat het op de plaats is van de nieuwe lange huus..Tussen de Westerstraat en de Wagelerdwarsstraat..
Neckar.
Laatst gewijzigd door Neckar op vr apr 04, 2014 9:16 pm, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Veteraan
Member
Member
Berichten: 4797
Lid geworden op: ma jan 02, 2012 10:10 am
Locatie: Enschede

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Veteraan »

Dat was een eind rennen wat zo'n klein mannetje!
Leuk verhaal.
Neckar
Member
Member
Berichten: 371
Lid geworden op: wo mar 07, 2012 10:38 pm

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Neckar »

Ik dacht dat ik een jaar of 7,8 was dus in 1955/56..
Neckar.
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21423
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Arie »

Ik vond het ook een mooi verhaal Neckar. Wat een eenvoudige foto toch weer herinneringen kan oproepen. Geweldig en ik hoop dat er nog meer zullen volgen. :okay:
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21423
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Arie »

Een waar gebeurd verhaal in 1850: Een moord in het Ruwenbos op landbouwer G. Bult. Zie 'n Sliepsteen: http://cultuurtijdschriften.nl/download ... cid=512898
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21423
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Arie »

Vele waar gebeurde verhalen, van o.m. Enschede, zijn ook te vinden op deze site: http://members.home.nl/errem/index.html
Gebruikersavatar
enschedeinansichten
Member
Member
Berichten: 4166
Lid geworden op: do jan 08, 2009 9:24 pm
Locatie: Enschede
Contacteer:

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door enschedeinansichten »

Schat iedereen op waarde maar laat daarbij wel iedereen in zijn waarde.
Gebruikersavatar
Pitr de Nerd
Member
Member
Berichten: 376
Lid geworden op: vr jan 11, 2013 2:28 pm
Locatie: Almelo

Re: Het gebeurde in Enschede. Waar gebeurde verhalen !!

Bericht door Pitr de Nerd »

Op verzoek van Arie, verhalen over de Galvanistraat.
Uiteraard zijn het een beetje als los zand aan elkaar hangende stukjes, ik heb niet de tijd om er een mooi samenhangend geheel van te maken.
Tussen de Galvanistraat en de Franklinstraat lag een soort braakliggend stuk grond. Met Pasen werd daar een paasvuur opgebouwd. Niet vanwege Pasen, nee, die Galvanistraat jongens deden aan “ambulante handel” en zaten zo nu en dan met een berg afval in hun maag. En zo werd daar een paasvuur van gebouwd. Binnenin ouwe banden en afgewerkte olie, en wat er verder nog moest “verdwijnen” buitenkant sloophout en snoeihout.
Op tweede Paasdag werd dat in de hens gestoken, dat brandde als een fakkel. Vanwege de olie en de banden. Maar het rookte ook als een oordeel. Dikke zwarte wolken die zichtbaar waren vanaf de van Leeuwenhoekstraat.
Als de stank en de ellende dan maximaal was kwam de brandweer, maar dat was tegen de zin van de bewoners. En zo werden de brandslangen (die toen van canvas waren) doorgesneden. Vanaf dat moment werd er alleen geblust onder politiebegeleiding.

De Koningin Juliana school lag aan de Franklinstraat. Daar werd met de regelmaat van de klok ingebroken. Wat ze daar dachten te vinden? De postzegelkas misschien? In ieder geval: ooit werden een paar jongens uit de Galvanistraat betrapt toen ze de school verlieten. Om halfelf ’s avonds. De juten stonden ze op te wachten. In paniek vliegen die gasten weer de school in, politie er achter aan, maar niet meer te vinden. Er werd een hond opgetrommeld, die de school in, en jawel! De “heren” hadden zich verstopt op de zolder, werden gevonden door de hond, ze vergaten waar ze waren en zakten door het stucplafond. Ineens staken er vier benen door de stuclaag. Ik weet niet of jullie een ouderwets stucplafond kennen, maar dat was kalkspecie die over een stromat werd gesmeerd. Dat stro brak, ze konden er wel door, maar terug ho maar. Het principe van de ouderwetse kooimuizenval. De brandweer heeft ze uit het plafond moeten zagen. Kip ik hebbie!

In de Galvanistraat woonde een dame met een tweeling. Die was zo arm dat ze eigenlijk maar één stel kleren kon betalen. Die tweeling kwam om-en-om naar school, iedere keer één van de twee. Dat liep pas na anderhalf jaar in de gaten omdat de gemeente bij een telling een kind te kort kwam.

Ooit sneeuwde het hard, er lag zo’n twintig cm sneeuw. Een lid van de beruchte familie K. had een lumineus idee: hij had nog een jerrycan benzine staan, die werd over de sneeuw gegoten, en hop! De brand er in. De sneeuw smolt, ja. Maar de vlammen waren zo hoog dat de brandweer kon komen opdraven omdat ook een paar voordeuren vlam vatten. De politie kwam de heer K. van huis halen, maar die was er niet van gediend. Zoals zijn zoon de andere dag op school vertelde: “Mien va hef de pliesie de pet afpakt en hem d’r met om de oor’n houw’n” (sorry voor het Twents, ik doe dit uit mijn geheugen en Twents is niet mijn moedertaal). Uiteindelijk is hij met zes man er onder gewerkt en afgevoerd. Ach. De goeie ouwe tijd :D

Een andere uit die straat was een beroeps dronkenlap. Regelmatig kwam de dochter op school met de mededeling: “Mien va hef alles verzop’n en noe heb wie geen bed meer om op te slaap’n”. Vervolgens kwam het Leger des Heils, die richtte het huis weer zo’n beetje in, kinderen kregen weer kleren, en twee maanden later was het weer prijs.
Diezelfde dochter kwam soms op school met alleen een vestje en een ouwe rok van haar moeder aan, geen ondergoed, geen schoenen. Om dezelfde reden. En werd daarmee gepest. Daar kon dat kind niks aan doen, pa had weer eens alle kleren verpatst. Een paar jongens tilden dan haar rok op en riepen dat ze in haar blote kont stond. Ik heb ooit zo’n klungel een trap in zijn trouwgereedschap gegeven, zo hard dat hij ongeveer bultjes in zijn nek had. Want ik kon daar niet tegen, ik was de langste van de klas en werd ook altijd gepest, wraak is zoet.

De onderwijzer van de derde klas, Broerse, had een keer een joch uit die straat in de klas die aan het puintrappen was. Hij pakte het joch (tien jaar oud) bij de schouder, draait ‘m om, trekt zijn kin omhoog om te zeggen dat hij dat niet wilde, maar kwam niet eens zo ver. Hij had al een mes in zijn maag. Die is een aardige tijd uit de running geweest.

Wanneer me meer te binnen schiet dan plaats ik ze wel, de verhalen.

Pieter
"Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten"
Plaats reactie