Welkom op het forum van Enschedeinansichten.

Bekende Enscheders

Wijken en overige onderwerpen die met de stad te maken hebben.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
enschedeinansichten
Member
Member
Berichten: 4166
Lid geworden op: do jan 08, 2009 9:24 pm
Locatie: Enschede
Contacteer:

Re: Bekende Enscheders

Bericht door enschedeinansichten »

van heaften2.jpeg
van heaften.jpeg
van heaften 3.jpeg
Schat iedereen op waarde maar laat daarbij wel iedereen in zijn waarde.
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

Megavoorstelling over Alphons Ariëns in Enschede uitgesteld
Gepubliceerd: Maandag 22 oktober 2018

Megavoorstelling over Alphons Ariëns in Enschede uitgesteld
De grote productie rond Aphons Ariëns wordt een jaar uitgesteld. Enschede is niet groot genoeg voor twee langlopende voorstellingen in dezelfde tijd. Producent Gerard Cornelisse maakt plaats voor ‘Hanna van Hendrik’, de productie rond actrice Johanna ter Steege.

Het zou een trilogie worden. Na ‘Het verzet kraakt’ in Almelo, Stork! in Hengelo was de zomer van 2019 voor priester Alphons Ariëns, die zoveel heeft betekent voor de Enschedese fabrieksarbeiders. Maar de communityproductie van grote omvang wordt uitgesteld. ‘Hanna van Hendrik’, de locatievoorstelling rond actrice Johanna ter Steege, wordt in de zomer van 2019 dertig keer gespeeld op Vliegveld Twenthe. Voor nog een voorstelling van ongeveer dezelfde omvang is geen ruimte, oordeelt producent Gerard Cornelisse. Hij schuift Ariëns een jaar op.

Geen zin in gedoe
,,Enschede is wel groot en de regio ook, maar het is niet verstandig om twee producties van ongeveer dezelfde omvang in ongeveer dezelfde periode te hebben. Ook al in de ambitie die wij hebben voor sponsoring; dan zou je als partijen tegenover elkaar komen te staan en dat willen we niet.” De productie rond Ariëns is – anders dan die rond Johanna ter Steege – niet commercieel. ,,En zeker dit soort sociaal maatschappelijke dingen moet je samen doen. Dat wij een muziektheaterproject met de samenleving doen, dat is de drive. Ik heb geen zin in gedoe.”

Teleurstelling
Van teleurstelling is bij Gerard Cornelisse nauwelijks sprake. ,,Ik heb wel gevraagd of Hanna van Hendrik een jaar wilde opschuiven, maar dat kon niet. Het verhaal van Ariëns is een verhaal over rijk en arm. Dat kun je altijd wel vertellen.”

Veel voor Ariëns was al vastgelegd. Cornelisse schat in dat het uitstellen voor de een een teleurstelling is, en de ander juist goed uitkomt. Zelf hoopt hij volgende zomer eindelijk weer eens met zijn familie op vakantie te kunnen. ,,Maar het voorbereiden gaat natuurlijk gewoon door.”
bron: http://enschede.1twente.nl//megavoorste ... em?1105070
Bijlagen
Alphonse Marie Auguste Joseph Ariëns, schilderij.jpg
Alphonse Marie Auguste Joseph Ariëns, schilderij.jpg (71.54 KiB) 8663 keer bekeken
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

Fotografe (27) uit Borne brengt ode aan gedichten Willem Wilmink
Gepubliceerd: Zaterdag 20 juli 2019 14:00

Fotografe (27) uit Borne brengt ode aan gedichten Willem Wilmink
De examencommissie waardeerde haar werk met het eindcijfer 9. In haar examenporfolio voor de Fotovakschool in Amsterdam slaat Myrthe Effing uit Borne volgens de commissieleden met succes een brug tussen poëzie van Willem Wilmink en collagefotografie.

Ze werd zes jaar geleden tijdens haar stage bij een communicatiebureau in Zuid-Afrika gegrepen door fotografie en film. Myrthe Effing (27) verbleef een half jaar in Kaapstad en keerde terug naar Saxion met het vaste voornemen documentairefotograaf te worden. Na haar opleiding Media Informatie en Communicatie in Enschede ging ze naar de Fotovakschool in Amsterdam om daar in deeltijd de opleiding Photographic Design te volgen en de fijne kneepjes van het vak te leren.

'Foto's en films die een bijzonder verhaal vertellen' wil ze maken. Zoals ze deed over bewoners van De Bijlmer, de multiculturele wijk in Amsterdam Zuid-Oost. Myrthe Effing zwierf er rond met haar camera en had er ontmoetingen met bewoners van diverse achtergronden.

Zoals Agartha (64), ook wel de 'moeder van de Bijlmer' genoemd, wier wieg in Ghana stond. Ze interviewde Agartha over haar betrokkenheid bij de wijk en de bewoners en plaatste de tekst in het examenportfolio bij de foto. "Fotograferen gaat me beter af dan schrijven, vind ik. Maar het is wel handig dat je ook het schrijven van teksten beheerst."

Collagefotografie
Myrthe Effing is bezig een eigen stijl te ontwikkelen in collagefotografie, een tweedimensionale techniek waarbij beeld wordt samengesteld door verschillende materialen bij elkaar te plakken.

Die techniek gebruikte ze ook bij haar afstudeerwerk, waarvan ze vond dat het een link met Twente moest hebben. Die verbinding vond ze in de gedichten van Willem Wilmink.

Ze studeerde af met de serie Willem Wilminkvandaag, een serie waarbij ze de gedichten van Willem Wilmink naar het hedendaagse haalt en portretten maakte van mensen uit deze regio. Zoals het gedicht Oorlog.

Syrië
Een gedicht met de strofe: 'We hadden een bombardement. Nieuw speeltrein, met gras en cement. Daar speelde je dat je gesneuveld was, dan lag je een tijdje dood in het gras.'

Myrthe lardeerde het gedicht met een collagefoto van Elias (17), een oorlogsvluchteling uit Syrië. Hij vluchtte op 10-jarige leeftijd met zijn ouders en twee zusjes van Aleppo naar Nederland en kwam in Enschede-Zuid terecht.

Elias speelde een rol in de serie waarin documentairemaker Sinan Can op zoek ging naar Elias' klasgenoten uit Syrië, die inmiddels over de hele wereld bleken te wonen. Elias in Nederland.

Myrthe Effing: "Elias beleefde de oorlog als kind in Syrië en Willem Wilmink als kind in Enschede. Bij het gedicht van Wilmink heb ik een collagefoto van Elias gemaakt waarin het cement en de mooie lucht, de gedachten van kind, uit het gedicht van Wilmink terugkomen."

Gedicht Tilligte
De serie bevat verder onder andere beelden bij het gedicht Tilligte vroeger. In dit gedicht begraaft een boer zijn doodgeboren kindje. Omdat het kindje nog niet gedoopt was, moest het destijds worden begraven in ongewijde grond.

De beelden uit de serie Willem Wilmink vandaag zijn een vertaalslag naar 2019; sinds begin dit jaar is het mogelijk om een doodgeboren kind te laten registeren voor de wet. Een echtpaar uit Hengelo heeft dit ook gedaan, zij verloren twaalf jaar geleden hun zoontje.

Exposeren
Nu ze is afgestudeerd, moet ze als freelance fotograaf opdrachtgevers zien te vinden. Omdat er maar weinig documentairefotografen zijn die van hun werk kunnen leven, blijft Myrthe Effing voorlopig parttime werken op de internetredactie van De Twentsche Courant Tubantia.

"Dit is mijn link met de journalistiek en die wil ik in stand houden. Ik vind het best lastig om mezelf en mijn werk te promoten. Maar ik was laatst bij de beeldredactie van NRC Handelsblad en daar waren ze enthousiast. Dat geeft wel vertrouwen. Verder wil ik graag exposeren, het liefst op plekken waar veel mensen komen. Maar dat valt nog niet zo mee in Twente. Dus wie een geschikte locatie weet."

Tilligte vroeger
Een vader fietst door ‘t boerenland
in de vroege ochtendmist
en hij heeft achterop zijn fiets
een kleine houten kist.

Daar ligt de nieuwe wereld in
waarop hij had gehoopt:
zijn zoontje dat gestorven is
voordat het werd gedoopt.

Vader begraaft het kereltje
in ongewijde grond.
Daarboven lopen Onze Heer
de tranen langs de mond.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, archieffoto: Emiel Muijderman
bron: http://enschede.1twente.nl/fotografe-27 ... em?1138618
Bijlagen
Fotografe (27) uit Borne brengt ode aan gedichten Willem Wilmink.jpg
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

Enschedese kunstenaar en dichter Bert de Haan overleden
Gepubliceerd: Donderdag 15 augustus 2019 10:29

Enschedese kunstenaar en dichter Bert de Haan overleden
In zijn woonplaats Enschede is schrijver, dichter en schilder Bert de Haan overleden. Hij is 68 jaar geworden. De Haan overleed woensdag in het MST, waar hij drie weken geleden werd opgenomen. De bekende Enschedeër wordt volgende week woensdag in besloten kring begraven.

De Haan was een veel gevraagde dichter bij tal van evenementen in de stad, maar schopte het nooit tot stadsdichter. Dat heeft hij wel heel spijtig gevonden, zegt zijn weduwe Quinta de Haan. “Bert was dol op aandacht, stond graag met zijn snufferd vooraan. Hij zou dat wel heel mooi hebben gevonden. Maar hij zou dat de laatste jaren lichamelijk ook niet meer aangekund hebben.”

De Haan leed al 20 jaar aan Parkinson. Hij schreef er een openhartig boek over, hoe het leven met de ziekte was. Hij nam het daarin ook op voor de omstreden neuroloog Jansen Steur, waar hij ooit een patiënt van was. De kunstenaar zei zelf veel aan hem te danken te hebben in de omgang met Parkinson, die hem steeds verder belemmerde.

Bakfiets
De Haan kon door de ziekte steeds moeizamer lopen, maar liet zich daardoor niet aan huis kluisteren. Hij was veel in de Enschedese binnenstad te vinden; op een fiets en toen dat niet meer lukte met een bakfiets of desnoods op een stepje. Vaak met een karakteristiek hoedje en een sjaal om de hals. Volgens zijn vrouw heeft de ziekte uiteindelijk zijn dood ingeluid. “De laatste week in het ziekenhuis gleed hij weg en is vredig ingeslapen. Het is goed zo.”

De Haan – van oorsprong een reclameman - laat een grote schat aan gedichten en schilderijen achter. Lang niet alles is al gepubliceerd. “Zijn computer zit nog vol met gedichten en ideeën. Vlak voor zijn dood is hij nog begonnen aan een nieuw boek. Tot op het laatst was hij nog druk met allerlei plannen. Het was in 50 jaar huwelijk nooit saai.”

Vrienden van Bert de Haan hadden recent het pan opgevat om een grote tentoonstelling te organiseren van zijn werk. Quinta: “Dat zou hij heel mooi hebben gevonden. Helaas gaat hij dat niet meer meemaken. Ik hoop dat de expositie er nog van komt.”

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Carlo ter Ellen

Bekijk hieronder een uitzending van de Vrije Republiek Twente uit 2016. Jan Medendorp interviewt hierin Bert de Haan in de Hub in Enschede.
zie: http://enschede.1twente.nl/enschedese-k ... em?1140603
Bijlagen
Enschedese kunstenaar en dichter Bert de Haan overleden.jpg
Enschedese kunstenaar en dichter Bert de Haan overleden.jpg (28.57 KiB) 8164 keer bekeken
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

Heeft Tata Mirando van het zigeunerorkest ook in Enschede gewoond? Zijn zoon Michel Weiss in ieder geval wel. zie: https://www.rtvoost.nl/nieuws/107040/Vi ... s-begraven
Bijlagen
Tata Mirando.jpg
Tata Mirando.jpg (79.47 KiB) 8039 keer bekeken
Hendrik
Member
Member
Berichten: 2292
Lid geworden op: di nov 28, 2006 7:20 pm

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Hendrik »

Volgens mij woonde hij aan de Hofteweg. Tuindorp Broekheurne.
Wat sas as dós was kaans.
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

In Boekelo overleden Willem Brakman zag de wereld door een glasplaat: ‘Hij is een wereld op zichzelf’
Gepubliceerd: Zaterdag 25 januari 2020 09:40

In Boekelo overleden Willem Brakman zag de wereld door een glasplaat: ‘Hij is een wereld op zichzelf’
Al die absurde scènes, de grappen en grollen en vaak ook de ernst in de boeken van Willem Brakman zijn veel autobiografischer dan gedacht. Zo blijkt uit de biografie Een ongeneeslijk heimwee, geschreven door Nico Keuning.

Theo Hakkert | Tubantia

Ooit vertelde Willem Brakman in een televisieprogramma dat er tussen hem en de buitenwereld ‘een glasplaat’ stond. „Ik zie de buitenwereld wel, maar ik kom er niet bij en omgekeerd komt die wereld niet bij mij”, die binnenkort verschijnt.

Nico Keuning, schrijver van de biografie van Brakman die op 4 februari verschijnt, zegt: „Hij heeft beschreven waar hij geen deel van kon uitmaken. Hij heeft van zijn tekort kunst gemaakt. De kloof tussen hem en de werkelijkheid probeerde hij met schrijven te dichten. Maar hij wist dat hij daarmee de kloof alleen maar groter maakte, omdat hij uitging van een ideale lezer. Daar zijn er weinig van, zodat er veel onbegrip overbleef. In die zin leefde hij in een geheel gesloten universum. Brakman is een wereld op zichzelf.”

Willem Brakman (1922 - 2008) werd geboren in Den Haag, maar vanaf 1957 heeft hij in Twente gewoond, eerst op twee adressen in Enschede, de laatste jaren in Boekelo. Hij kwam naar Enschede om bedrijfsarts te worden. De artsenij gaf hem in de goede jaren van de Twentse textiel veel vrijheid. Er werd weinig een beroep op hem gedaan, waardoor hij veel tijd had om te schrijven. Hij deed dat op de gekste plekken: toiletten, lege behandelkamers, ergens onderweg van de ene fabriek naar de andere. Altijd bezig met krabbelen.

In zijn Boekelose jaren fietste hij vaak door de omgeving. Viel hem een idee of formulering in, dan sprong hij pardoes van zijn fiets en maakte een notitie. Nico Keuning (1952) schrijft dat Brakmans vrouw Moof voor een fietstocht begon altijd vroeg: ‘Wordt het leukfietsen of denkfietsen’?

‘Brakman leefde op de grens van fantasie en werkelijkheid’
Hij debuteerde in 1961 met Een winterreis. Een gestage stroom aan romans, verhalenbundels en essays volgde. Zodra hij de kans kreeg werd hij fulltimeschrijver. „In de begintijd in Enschede werd van een bedrijfsarts verlangd dat je zo min mogelijk van de man merkte. Zodra het belangrijker werd, bij het sluiten van de textielfabrieken, raakte hij onmiddellijk overspannen. Niet gewend om werkelijk iets te doen.”

Al in 1980 werd hem voor zijn gehele oeuvre de P.C. Hooftprijs toegekend. Vroege erkenning, want er zouden nog tientallen boeken volgen. Een tijdlang was de afspraak met de uitgever dat hij drie boeken per twee jaar kon inleveren. Uiteindelijk 55 romans en verhalenbundels, naast veel gelegenheidswerk, zou Willem Brakman publiceren.

Wouter
Hoewel, Willem? „Iedereen zegt Wim”, zegt Nico Keuning met een glimlach. „Hij heet gewoon Wim. Hij is Willem geworden door Kees Lekkerkerker, die hem in De Gids liet publiceren, alleen vond hij Wim een jongensnaam. Hij zou er weleens spijt van kunnen krijgen naarmate hij ouder werd. Lekkerkerker stelde Willem voor. Of zijn initialen W.P.J. of Wouter. Wouter! Dus als Brakman had gezegd ‘Doe maar Wouter’, en dat had gekund, want hij had een grappige geest, hadden we nu zitten praten over de schrijver Wouter Brakman.”

Grappig was Brakman inderdaad. Een speelse verteller, veel gevoel voor humor en het absurde. „Hij hield van dollen. Hij heeft altijd de neiging gehad om als iets serieus werd er een grapje van te maken.”

Dit is allemaal terug te vinden in zijn romans, al hangt daar steevast een zweem van ernst omheen. Keuning: „In zijn literaire werk is hij ook heel grappig, maar daar moet je er wat meer gevoel voor hebben. Iedereen neemt hem altijd zo serieus. Brakman had de naam een heel literaire schrijver te zijn. Ik schrijf in de biografie over ‘zanderen’, dat is een therapie bedacht door een Zweed. Gymnastische oefeningen tegen kromlopen, iets waar Brakman last van had. Hij heeft dit beschreven in de roman De bekentenis van de heer K. Ik vind dat zo’n hilarisch stuk. Maar ik hoorde een opname waarin hij die passage voorleest in een zaaltje. Het bleef doodstil. Het publiek dacht: dit is literatuur, dit is Willem Brakman, het zal wel ernst zijn.”

Keuning, die eerder de biografieën schreef van Max de Jong, Bob den Uyl, Jan Arends en Johnny van Doorn, heeft door de jaren heen de boeken van Brakman gelezen en vaak ook besproken. Nu hij zich vier jaar lang in leven en werk heeft verdiept, heeft hij hem echt leren kennen: „Het was een man die op de grens van fantasie en werkelijkheid leefde. Zoals zijn boeken zijn, zo was zijn geest.”

Bron van echtheid
Wat hij in de biografie helder en met veel bewijs aantoont is dat de boeken van Brakman, ondanks die glasplaat, hun wortels in de werkelijkheid hebben. „Er zit vrijwel altijd een bron van echtheid in, want anders kan hij er niet over schrijven. Zo is bij hem de autobiografie veel belangrijker dan mensen denken. Veel scènes in de boeken zijn terug te leiden naar zijn leven.”

Den Haag levert het vaakst het decor voor een Brakman-vertelling, maar ook tal van plekken in Enschede en omgeving keren herkenbaar in de boeken terug. Van de rododendrons in het Van Heekpark tot zijn werkkamer, van Stadsmaten tot de hut waar schrijver Jean-Paul Franssens woonde toen hij als regisseur werkte bij Opera Forum. Consternatie toen Brakman in de roman Kind in de buurt (1972) letterlijk een boekje opendeed over de wellustige handel en zedenloze wandel in de Enschedese kunstwereld van die tijd. „Franssens schopte een rel. Hij wilde niet dat zijn vrouw dit las.”

Kamervragen
Past helemaal bij Brakman. „Dit is echt zijn domein. Hij liet zich door niets en niemand tegenhouden. Door familie niet, door rechtszaken niet. Er zijn in 1966 zelfs Kamervragen gesteld over De gehoorzame dode, een van de vele romans waarin het Lazarus-motief zit, het terugkeren uit de dood. Hij werd beschuldigd van blasfemie. Het kon hem niets schelen. Jezelf trouw blijven, geen enkele concessie doen, zo leefde hij. Brakman was unverfroren. Dat hij mensen die hij herkenbaar opvoerde later nog eens tegen zou komen, daar kon hij geen rekening mee houden. Hij gaf het gewoon een plek in zijn werk. Daarmee was het literatuur geworden. Misschien is wel de grootste onthulling van mijn biografie: niet het vreemdgaan, maar hoe hij als schrijver zijn oeuvre heeft gebouwd op de werkelijkheid.”

Vreemdgaan: ja, ook dat. Keuning tekent in Een ongeneeslijk heimwee uiteraard het hele leven van Willem Brakman op. Zoon uit een kleinburgerlijk Haags milieu met wortels in Zeeland. „Een sullige vader, moeder verpleegster en een broer, Jack, die in alles zijn tegenpool was: avonturier, sporter, versierder. Terwijl Wim leefde in zijn hoofd.”

Meisjes
Fantasieën over meisjes had hij te over, maar hoe ze te benaderen? Hij had geen idee. De vrouw met wie hij trouwde op zijn 30ste had hij al zijn hele leven gekend. Moof, het zusje van een vriendje, was tien jaar jonger. „Toen zij 18 werd, zag ze hem pas echt. Ze is gevallen voor zijn humor.”

Toen hij naam had gemaakt als schrijver kreeg hij vrouwelijke fans. „Het leek wel een inhaalslag. Vroeger waren de meisjes, net als Ina Damman in de roman van zijn grote collega Simon Vestdijk, onbereikbaar. Toen hij schrijver werd kreeg hij bewonderaars. Hij hoefde er niks voor te doen.”

Keuning noemt met naam en toenaam een Enschedese vrouw (en haar echtgenoot, een docent op de AKI) met wie Brakman een verhouding had. Een tijdlang woonde hij toen niet meer thuis. Al zag hij er geen bezwaar in zijn wasgoed af te geven. „Een gekke periode, ook voor Moof en het gezin. Paulien, hun dochter, had er grote moeite mee. Rebellerend en recalcitrant – ze stond natuurlijk naast haar moeder. Toen hij de waszak kwam brengen, heeft zij bij die vrouw aangebeld en ’m zo de gang in geflikkerd. Vind ik heel stoer van haar. Uiteindelijk is het weer goed gekomen. Moof heeft er veel moeite mee gehad, omdat ze veel voor hem deed en hem vrijhield in praktische zin, zodat hij zijn gang kon gaan en kon schrijven. Als stank voor dank kwamen daar geliefden bij.”

Ook dit deel van de autobiografie vond zijn weg naar de literatuur. Brakman deinsde er niet voor terug scènes en verhalen rond deze ontrouw een plek te geven in zijn romans, in een aantal zelfs: De opstandeling, Het zwart uit de mond van Madame Bovary en Come-back bijvoorbeeld.

Opmerkelijke vrienden
De vriendenkring van Brakman was klein maar loyaal. Er zit een aantal opmerkelijke figuren tussen. Zo had hij een bijzondere, levenslange vriendschap met Nol Gregoor (1912 - 2000), die hem introduceerde in de wereld van kunst en literatuur. Een vriendschap met veel wrijving en soms animositeit over en weer, maar ze verloren elkaar nooit uit het oog. „Ondanks Nols onhebbelijkheden, hebzucht en moeilijk doen over geld. Wim was trouw tot in den doet”, volgens Keuning.

Hij schetst een bizar voorval bij een reis van de twee naar Engeland, waar Brakman graag en geregeld kwam. Gregoor had een houten been vroeg hem of hij de koffer de treeplank van de boot op wilde dragen. Brakman weigerde dat. Bij een andere reis, samen met zijn zoon Steven, bleek dat Brakman zijn pantoffels nog aan had.

Veel van dit soort episodes kwam in de romans terecht. Nol Gregoor kon zich in tal van romans en verhalen, onder allerlei namen, terugvinden. „Na Nols overlijden komt hij in elke roman van Brakman voor.”

Secretaris
En dan is daar Gerrit Jan Kleinrensink, een Neerlandicus uit Nijmegen. Hij was de beoogd biograaf van Brakman, al vanaf eind jaren 80. De schrijver en hij waren welhaast onafscheidelijk. Waar Brakman ging, daar was Kleinrensink. Als een soort persoonlijk secretaris. Hij nam alles op, zelfs telefoongesprekken, en maakte eindeloos aantekeningen. Alles voor de biografie – die hij nooit zou schrijven. Brakman wilde het uiteindelijk niet, hij was het niet eens met de aanpak van Kleinrensink. Na het overlijden van Kleinrensink, in 2014, hebben zijn dochters het Brakman-archief overgedragen aan het Literatuurmuseum in Den Haag.

„Het zijn 61 dozen.” Keuning werkte die in twee jaar tijd door, terwijl hij daarnaast het oeuvre herlas en zo veel mogelijk betrokkenen interviewde, onder wie uiteraard Brakmans weduwe en kinderen. „Twee jaar onderzoek moet genoeg zijn, anders blijft het niet leuk. Anders verzand je in details. Bovendien begint het schrijven zich op te dringen. En schrijven is voor mij een belangrijk onderdeel van het biograferen. Als je genoeg weet, ontstaat het idee voor de structuur en de thematiek en dan gaat schrijven relatief snel.”

Inzinking
Ondanks de literaire prijzen en de vele recensies – Brakman was altijd een lieveling van de critici – heeft zijn werk nooit veel weerklank gevonden bij lezers. „Dat heeft hem toch wel een beetje verbitterd. Tussen 1969 en 1972 is er niks van hem verschenen. In die tijd verhuisden ze van de Varviksingel naar een woning aan de synagoge in Enschede. Toen kon hij even niks meer. Hij was op. Echt een inzinking. Na tien jaar schrijverschap. Maar het kwam terug. Hij schreef aan zijn uitgever dat hij hem niet moest lastigvallen met tegenvallende verkoopcijfers. ‘Ik wil schrijven, ik wil de noodzakelijke illusie in stand houden’. Hij wilde in die wereld verdwijnen. Dat is het ongeneeslijk heimwee van de titel. De wereld die voorbij is tot leven wekken, dat wilde hij. Proberen steeds dichter bij het verleden te komen, bij het kind. Hij was wars van de tijdgeest. Nooit heeft hij ergens op enige actualiteit ingespeeld. Hij is zichzelf altijd trouw gebleven.”

Tot zijn verbazing en ergernis werd Brakman in de jaren 80 onder de postmodernisten gerangschikt. Daar moest hij niets van hebben, schrijft Keuning. „Postmodernisme vond hij een spel. Hij had zelf wel degelijk het idee dat het zinvol was wat hij deed. Dat het schrijven en zijn oeuvre inzicht gaven in hoe de wereld in elkaar zat.”

Genieten
Gebrek aan succes lag ook in het feit dat zijn romans onconventioneel zijn. Vaak is er geen lineair verhaal te bekennen. „Hij is echt een man die schreef in scènes die een wonderlijke samenhang vertonen. Zo moet je Brakman lezen. Niet denken: nu ga ik een boek lezen van omslag tot omslag. Je moet genieten van de stijl en het af en toe wegleggen. Om dan te worden verrast door de ene na de andere schitterend geschreven scène.”

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: onbekende fotograaf
bron: http://enschede.1twente.nl/in-boekelo-o ... em?1151938
Bijlagen
In Boekelo overleden Willem Brakman zag de wereld door een glasplaat ‘Hij is een wereld op zichzelf’.jpg
In Boekelo overleden Willem Brakman zag de wereld door een glasplaat ‘Hij is een wereld op zichzelf’.jpg (73.56 KiB) 7704 keer bekeken
hans
Member
Member
Berichten: 2733
Lid geworden op: ma sep 24, 2012 11:45 pm

Re: Bekende Enscheders

Bericht door hans »

zondag 16 februari vanaf 14.00 uur is de presentatie van de biografie in de gobelinzaal van het rijksmuseumin enschede
met nico keuning, bert verveack en marjoleine de vos.
muziek van brahms ,schubert en wagner, door academia musica, georganiseerd door boekhandel broekhuis,
stichting literaire manifestaties enschede,rijksmuseum twenthe en uitgeverij querido
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

Oud-Enschedeër Danny de Vries burgemeester van Oudewater
ENSCHEDE/OUDEWATER - De gemeenteraad van Oudewater heeft Danny de Vries voorgedragen als nieuwe burgemeester. Hij volgt Pieter Verhoeve op, die vorig jaar burgemeester van Gouda werd. Op sociale media wordt De Vries al volop gefeliciteerd, onder meer door Verhoeve.

Gerard Smink 15-10-20, 22:51 Laatste update: 23:41
De Vries (13 januari 1974) is communicatiedeskundige. Hij studeerde af aan de Universiteit Twente in risico- en crisiscommunicatie. Sinds 2005 is hij directeur van bureau Albers De Vries en vanaf 2015 tevens directeur van de Twentse Ambassades. Hij was daarvoor jarenlang actief als journalist voor zowel radio, tv als krant.

Fantastisch
Oud-Enschedeër De Vries, sinds 2 jaar wonend in Rotterdam, toonde zich vanavond verheugd. „Dit is fantastisch. Ik ben ontzettend blij. Maar ik moet een slag om de arm houden.”

Aanbeveling
De aanbeveling van de gemeenteraad wordt, samen met het advies van de commissaris van de Koning, naar de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties gestuurd. Daarna benoemt de Koning de nieuwe burgemeester van Oudewater bij Koninklijk besluit. In de regel is dat echter een formaliteit.

Veel zin in
„Ik heb er veel zin in”, zo geeft De Vries aan. „De procedure is in februari opgestart, maar kwam door corona stil te liggen. De laatste weken kwam het in een stroomversnelling.”

45 kandidaten
Er zouden 45 kandidaten hebben gesolliciteerd, waarna de keuze op De Vries is gevallen. „Oudewater is een prachtige gemeente met wijdse uitzichten en middenin het groen.” De installatie zal naar verwachting medio november plaatsvinden. Oudewater telt pakweg 10.000 inwoners verspreid over meerdere kernen.

Vuurwerkramp
Danny de Vries werd misschien wel het meest bekend toen hij als verslaggever van RTV Oost beelden maakte van de vuurwerkramp in Enschede, beelden die de hele wereld over gingen.
bron: https://www.tubantia.nl/enschede/oud-en ... ~a88fad63/
Bijlagen
Oud-Enschedeër Danny de Vries burgemeester van Oudewater.jpg
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

C.J. Snuif (1873-1929)
Cornelis Jan (Cor) Snuif werd in 1873 in Zaandijk geboren. Hij vestigde zich in 1895 op 22-jarige leeftijd als apotheker in Enschede. Een jaar later trad hij in het huwelijk met Hermina Fenna ter Weele. Snuif raakte al snel geïnteresseerd in de geschiedenis van Twente. Hij werd in 1901 lid van de Vereeniging tot beoefening van Overijsselsch Regt en Geschiedenis (VORG) en hij was van 1909 tot aan zijn dood in 1929 bestuurslid van deze vereniging. In 1907 publiceerde hij voor het eerst - een artikel over ‘Rooms-Catholieke kerkbouw te Haaksbergen' in het veertiende en laatste deel van de Bijdragen tot de geschiedenis van Overijssel. Vanaf 1909, het jaar waarin hij het bestuurslidmaatschap van de VORG aanvaardde, leverde Snuif een kleine honderd bijdragen aan het jaarboek van genoemde vereniging, dat verscheen onder de lange naam Verslagen en mededeelingen van de Vereeniging tot beoefening van Overijsselsch regt en geschiedenis. De artikelen waren vaak kort – soms verschenen ze onder de titel ‘Kleine bijdragen uit Twenthe’ - , maar bepaalde onderwerpen werden door Snuif ook uitgediept. Lange artikelen schreef hij over onder meer ‘De commenderie der Duitsche Orde te Ootmarsum’ (1925) en ‘Twenthe aan de hand van kaarten van Jacob van Deventer’ (1924). Ook voor andere (jaar)boeken, tijdschriften en kranten schreef hij artikelen, onder meer voor Tijdschrift voor rechtsgeschiedenis, Nomina geographica Neerlandica, Gedenkboek Schuiling (1924). Voor de familie van Heek stelde C.J. Snuif het ‘Familieboek der Van Heeks’ (1915) samen. bron: https://cultureelerfgoedenschede.nl/wor ... standigen/

De C.J. Snuifstraat is naar hem genoemd. zie: https://straatnamen.enschede.nl/straten/00926/?char=C
zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/Cornelis_Jan_Snuif
Bijlagen
C.J. Snuif (1873-1929).jpg
C.J. Snuif (1873-1929).jpg (227.86 KiB) 3555 keer bekeken
SNUIF, C.J. overleden 1929.jpg
SNUIF, C.J. overleden 1929.jpg (162.21 KiB) 3555 keer bekeken
C.J. Snuifstraat straatnaambord.JPG
Markt 22 Apotheek Snuif.jpg
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

Jan Cremers ‘smakeloze vergelijking’ met roofkunst: ‘Hij stelt Enschede weer in een kwaad daglicht’
LEZERSBRIEFTerecht brengt Tubantia het spectaculaire verhaal van oud-Enschedeër Jan Cremer groot op de voorpagina. Wanneer Jan Cremer met veel tamtam zijn morele verontwaardiging de wereld in spuit, dient dat zeker ook journalistiek begeleid te worden.

Redactie 03-09-23
Het is niet niks wat Jan Cremer het Rijksmuseum Twente (RMT) verwijt: in het RMT zou ‘roofkunst’ (dixit Jan C.) hangen en dat schilderij moet stante pede terug naar ‘rechtmatig eigenaar’ Jan Cremer. De morele verontwaardiging van Jan Cremer is echter volstrekt onterecht. Het heeft er zelfs alle schijn van dat hij in de nadagen van zijn kunstenaarschap toch nog wat publiciteit wil scoren.
Jan Cremer met schilderij ‘Nacht met Rood’ uit 1959.jpg
Het bewuste schilderij: ‘Nacht met Rood’ uit 1959. Inzet: Jan Cremer © Carlo ter Ellen DTCT
Jan Cremer, misverstanden en onbegrip: een eeneiige drieling
Het betwiste schilderijtje hangt al langdurig op zaal in het RMT, Jan Cremer is door mij herhaaldelijk gesignaleerd in het RMT. Raar dus dat hij nu pas actie onderneemt in de Tubantia. Zelf geeft de kunstschilder al aan dat hij juridisch zeer zwak staat. Zo heeft hij geen aangifte gedaan van de diefstal, de zaak is inmiddels ruim verjaard en het schilderij is bij een zeer goed aangeschreven en zeer zorgvuldig Zweeds veilinghuis gekocht.

Dit was overigens niet voor een ‘spotprijs’. Jan Cremer is uitsluitend in Enschede nog een grote naam, in Zweden is hij als schilder zo goed als onbekend. Geen wonder dus dat in Zweden zijn artistieke producten een fractie opbrengen van de Nederlandse prijs. Voor Zweedse begrippen is het doekje van Jan Cremer derhalve voor een topprijs geveild.

Jan Cremer en zijn ‘brigadier snuf’ merken heel terecht op dat het RMT niets te verwijten valt. Toch doen ze ‘een moreel appel’ op het RMT. Hun vergelijking met geroofde kunst door de nazi’s vind ik ronduit smakeloos en stuitend. Dit getuigt tevens van een grote zelfoverschatting van een schilder die het meer moet hebben van zijn verbale capriolen dan van zijn vermeende artistiek talent.

Jan Cremer maakt zichzelf het slachtoffer van zijn eigen zoektocht naar publiciteit en verwordt daarmee tot een ‘kunstenmaker’. Het is zeer spijtig dat hij wederom Enschede (en thans eigenlijk tevens ‘de kunst’) in een kwaad daglicht probeert te stellen.

Hij heeft al verklaard altijd met de rug naar Enschede te staan (en met het gezicht naar Amsterdam). Toch heeft Jan Cremer veel te danken aan de in ieder geval vroeger zo gehate stad. Enige jaren geleden was het in Enschede een en al Jan Cremer wat de klok sloeg. Een trotse Jan Cremer leidde toenmalig burgemeester Jan Mans rond in zijn enige overzichtstentoonstelling, uitgerekend in het RMT te Enschede.

Hopelijk zal het RMT zich dus niet onder druk laten zetten door een - in ieder geval in Enschede - erg overschatte en zelfs over het paard getilde - ‘kunstenaar’.

Maarten Rácz, Enschede
bron: https://www.tubantia.nl/opinie/jan-crem ... ~aefb46b2/
Hendrik
Member
Member
Berichten: 2292
Lid geworden op: di nov 28, 2006 7:20 pm

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Hendrik »

Dit soort "kunst" kun je ook aantreffen in oude magazijnen van schildersbedrijven waar jarenlang verf is gemorst bij het mengen.
Wat sas as dós was kaans.
hans
Member
Member
Berichten: 2733
Lid geworden op: ma sep 24, 2012 11:45 pm

Re: Bekende Enscheders

Bericht door hans »

de kunst van de kunst is het om die "kunst" als kunst te verkopen...
Gebruikersavatar
enschedeinansichten
Member
Member
Berichten: 4166
Lid geworden op: do jan 08, 2009 9:24 pm
Locatie: Enschede
Contacteer:

Re: Bekende Enscheders

Bericht door enschedeinansichten »

Hij is nooit en kunstenaar of schrijver geweest.
Nest vervuiler.
Schat iedereen op waarde maar laat daarbij wel iedereen in zijn waarde.
Gebruikersavatar
Daniela
Member
Member
Berichten: 630
Lid geworden op: zo apr 05, 2015 12:00 am

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Daniela »

Hendrik schreef: ma sep 04, 2023 5:17 pm Dit soort "kunst" kun je ook aantreffen in oude magazijnen van schildersbedrijven waar jarenlang verf is gemorst bij het mengen.
:lol:
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

Oud-journalist AD schrijft boek over twee vrienden die in de woestijn het leven lieten
Oud AD-journalist Eddy van der Ley (54) heeft een boek geschreven over twee vrienden die een fatale woestijnreis maakten, Heldendaad in de Sahara. De twee kameraden trokken in de zomer van 1993 met een Peugeot door de Sahara, maar tussen de Algerijnse woestijnstad Tamanrasset en de grens met Niger ging het mis door een ongelukkige inschatting van een woestijngids en botte autopech.

Dennis Jansen 22-06-23,
Met publicaties in het Algemeen Dagblad bracht verslaggever Eddy van der Ley in augustus van dat jaar een zoektocht op gang, maar alle moeite bleek achteraf vergeefs. Ruim drie maanden na de vermissing werden de lichamen van Peter Teggelaar (24) en Marc Gilsing (24) door een toevallig passerende politiepatrouille aangetroffen naast hun auto, op een desolate, onherbergzame plek in de Sahara, die door de hulpdiensten niet te traceren was geweest. Naast de lijken lag, ‘ommuurd’ door stenen, een dagboek met alle details van de reis, voorzien van hartverscheurende afscheidsbrieven.

In het besef dat ze op 24-jarige leeftijd zullen gaan sterven in de Sahara, binnen enkele dagen of uren, namen Teggelaar en Gilsing, zonder een greintje zelfmedelijden, maar met berusting, zelfspot, humor en vooral - de zorg voor hen die achterblijven - afscheid van hun geliefden, familie en vrienden. ‘Onze enige échte hel is de gedachte aan jullie verdriet’, schrijven ze onder meer. ‘Doe ons postuum een plezier en leef vrolijk verder, zonder om ons te treuren. We zijn als grote jongens de uitdaging aangegaan, we zullen als grote jongens ons verlies ondergaan.’

Het dagboek geldt als een troostrijk houvast voor de nabestaanden. Een van hen, Eddy van der Ley, krijgt daarin het verzoek tot publicatie. ‘Eddy, doe er wat mee.’ Ook schrijven ze: ‘Dit boek is voor een ieder die het maar wil lezen.’

Dertig jaar later neemt Van der Ley de handschoen op. Als fundering voor Heldendaad in de Sahara publiceert hij het complete dagboek van de fatale woestijnreis. Ook verhaalt hij over de impact die de dood van de twee vrienden op zijn leven en op dat van vele anderen heeft gehad, juist door die laatste woorden vanaf hun plotselinge sterfbed. Van der Ley, die voor een reconstructie van het drama zelf afreisde naar de Sahara, schrijft vanuit het oogpunt van zijn verpletterende vriendschap met sportfreak en collega-journalist Peter Teggelaar (Twentsche Courant, Arnhemse Courant). Het maakt Heldendaad in de Sahara ook tot een persoonlijke ode aan vrijheid, liefde, avontuur en broederschap. Het boek, uitgegeven door Kosmos, verschijnt op 26 september maar is vanaf eind juni al te bestellen.

Eddy van der Ley is schrijver, journalist en theatermaker. Hij was 25 jaar verslaggever voor het AD, toerde met onder andere Wim Kieft en Willem van Hanegem door de theaters en schreef de boeken Niet zeiken, voetballen! (over scheidsrechter Bas Nijhuis) en Hoi Papa (over ex-voetballer Michel Boerebach). bron: https://www.ad.nl/show/oud-journalist-a ... a8a12e560/
Eddy van der Ley, hier in het theater met Willem van Hanegem, schreef een boek over twee vrienden die omkwamen in de woestijn © eric brinkhorst.jpg
Eddy van der Ley, hier in het theater met Willem van Hanegem, schreef een boek over twee vrienden die omkwamen in de woestijn © eric brinkhorst
boek Heldendaad in de Sahara van Eddy van der Ley.jpg
boek Heldendaad in de Sahara van Eddy van der Ley
Gebruikersavatar
Veteraan
Member
Member
Berichten: 4796
Lid geworden op: ma jan 02, 2012 10:10 am
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Veteraan »

Het zal best spannend en moedig zijn, maar ik snap het woord 'held' tegenwoordig niet meer. Zelfs een zanger en voetballer worden een helden genoemd. Of heb ik de verkeerde Van Dale?
hans
Member
Member
Berichten: 2733
Lid geworden op: ma sep 24, 2012 11:45 pm

Re: Bekende Enscheders

Bericht door hans »

het waren geen helden maar idioten , ze weken van de bekende route af en hebben daar een hoge prijs voor betaald.
helaas , calve...
Gebruikersavatar
Arie
Member
Member
Berichten: 21419
Lid geworden op: di nov 27, 2007 4:31 pm
Locatie: Enschede

Re: Bekende Enscheders

Bericht door Arie »

Ik heb de eer om in 2002 te worden geinterviewd door Eddy van der Ley, samen met mijn buurman Piet Piethast. Het ging om ons noodgedwongen vertrek uit onze ouderlijke woningen aan de Dennenweg i.v.m. de sloop van de Drentse Buurt. Eddy van der Ley was toen toen nog journalist van het Algemeen Dagblad en heeft tijdens zijn jeugd ook lange tijd aan de Dennenweg gewoond. Hierbij nog een een gedeelte van het krantenbericht met een foto van ons in het Algemeen Dagblad van 27-5-2002. Die krant heb ik helaas niet in mijn bezit en is ook (nog) niet op Delpher raadpleegbaar.
Dit krantenberichtje vond ik wel op de facebooksite Rondom Pathmos van 26-3-2017.
Dennenweg 200-202 buurnannen Arie Nieterink en Piet Post krantenfoto Algemeen Dagblad 27-5-2002.jpg
Plaats reactie